Modlitwa o wschód słońca, czyli… o dorabianiu ideologii do bezdzietności

Uwielbiam Cię czytać 🙂 Zawsze tęsknię za Twoimi słowami. Ok, to teraz idę dorobić sobie jakąś ideologię do swojej bezdzietności 😀

Oj, aj, ale mi się podoba ten wpis, Chwatka Niematko. Serio, nigdy nie dorabiałam ideologii do swojej bezdzietności, po prostu macierzyństwo do mnie nie przemówiło, a natura pozbawiła instynktu. Ale masz rację, będę uwznioślać swój wybór. Dzięki mnie planeta będzie odrobinę (bo już nie przesadzajmy z tą megalomanią) mniej zanieczyszczona, a świerszcze (i sarny) zyskają ciut więcej miejsca.
No powiem Ci, że czuję ekstra.
A tak już całkiem na poważnie, świetnie o mitach, symbolach, ideologiach (w tym religii) nadających naszemu życiu sens, którego tak rozpaczliwie szukamy, pisze Yuval Noah Harari we wszystkich swoich książkach. Tak wyewoluowaliśmy. W sumie nie nasza wina… Chyba.

Nie wiem czy to już dorabianie ideologii czy nie, ale ja po prostu uwielbiam swoją bezdzietność. Codziennie dziękuję sobie samej za to, że nigdy nie uległam presji społecznej i nie zdecydowałam się na dziecko. Że nigdy nie umieściłam cudzych oczekiwań ponad swoje własne pragnienia. Zawsze czułam się wolna, ale do czasu pandemii traktowałam tę wolność bardziej przyziemnie – jako możliwość wyjścia z domu w dowolnym momencie, robienia tego co chcę, nie będąc uwiązaną do dziecka. Ale teraz, gdy świat stanął na głowie, a poczucie niepewności sięgnęło zenitu, moja „wolność” nabrała w mojej głowie zupełnie innego znaczenia. Znacznie szerszego i wznioślejszego. Jest w tym moim poczuciu wolności coś nieuchwytnego, czego nie potrafię opisać. To jakby ktoś przyczepił mi skrzydła i pozwolił latać. Pomimo tego, że tak jak wszyscy, jestem ofiarą pandemii i mniej lub więcej na niej stracę, to ta wolność od obezwładniającego lęku o przyszłość i teraźniejszość jest dla mnie wynagrodzeniem wszelkich trosk. Nawet nie chcę sobie wyobrażać co muszą czuć ludzie mający dzieci, w obliczu tego co się dzieje. Widzę po przyjaciołach, znajomych i znajomych znajomych, ze są wykończeni. Ciągle niepewni, żyjący w chaosie, próbujący połączyć pracę (jeśli jeszcze ją mają) ze szkołą swoich dzieci. Bojący się wrócić do pracy, bo przecież dziecko w domu. Bojący się myśleć co będzie jak pandemia powróci na jesieni. Przerażeni widmem utraty pracy lub już bez pracy, zastanawiający za co będą żyć i w jakim stanie ich dziecko wyjdzie z izolacji. To bardzo często ludzie w wiecznym stresie, niedoczasie, chaosie. Skonfliktowani z partnerami, wrzeszczący na dzieci, niemający własnej przestrzeni na 50 m2. Zniewoleni potrzebami dzieci i totalnie uzależnieni od decyzji rządzących. Z niewielkim wpływem na rzeczywistość i minimalnym polem życiowego manewru.
Pandemia się skończy albo ucichnie, ale nie skończą się problemy psychiczne dzieci, ich depresje i uzależnienia. Nie skończy się degradacja klimatu, która doprowadzi do braku wody, wojen, milionowego uchodźstwa klimatycznego, huraganów, powodzi i braku żywności. Oraz nie skończy się moje bardzo silne przeczucie, że obecne dzieci i ci, którzy jeszcze się nie urodzili nie będą mieć nawet w połowie tak spokojnego życia, na jakie my mieliśmy szansę.
Wolność od tych trosk, wolność decydowania o sobie: swojej pracy, emigracji, wolność od bycia niewolnikiem potrzeb dziecka i wreszcie wolność od ciągłego lęku o kogoś totalnie uzależnionego ode mnie – oto moje małe szczęście. I będę o tym głośno krzyczeć, a co!

Muszę powiedzieć, że teraz, w dobie pandemii, naprawdę żal mi rodziców. Nie mają lekko. Pracuję zdalnie i często jestem w kontakcie z dzieciatą koleżanką, która również tak pracuje. Musi jednak czekać na męża, który wraca z pracy (aby mógł zająć sie dziećmi) lub na wieczór, kiedy dzieci śpią.
Często konsultujemy się przez telefon i słyszę, co ona przeżywa. Do 13.00 robi z dziećmi lekcje (przedszkole i zerówka – karty pracy, budowanie rakiety z butelki, uczenie piosenki itd.), a potem wychodzi z nimi na dwór. Wtedy rozmawiamy. I przyznam, że po półgodzinnej rozmowie jestem wykończona nadamiarem bodźców dochodzących z słuchawki. Prawda jest tak, że dzieci cały czas czegoś chcą – coś mówią, wyrażają różne potrzeby, trzeba ich pilnować, żeby nic sobie nie zrobiły, żeby nie wbiegły pod rower, samochód, trzeba nosić za nimi wszystkie zabawki, które postanowiły wziąć z domu, ale już wracać z nimi maluchom się nie chce. Dzieci chcą pić, jeść, sikać, iść gdzie indziej, iść do sklepu, loda, pączka, banana, hulajnogę…
Potem następuje powrót do domu. Czasami wtedy też rozmawiam z koleżanką. Po powrocie dzieci trzeba umyć, nakarmić, napoić, zabawić, nakłonić do postrzątania. I cały czas trzeba rozwiązywać ich problemy, odpowiadać na pytania, łagodzić spory…

Kiedyś myślałam, że dzieci moich koleżanek robią to specjalnie – kiedy mamy rozmawiają przez telefon, one zawsze czegoś chcą. A potem zrozumiałam, że one po prostu zawsze czegoś chcą, tylko akurat podczas rozmowy bardziej to doskwiera. Nie winię dzieci, żeby była jasność. To normalne zachowanie – taki symbiotyczny związek i zależność od rodziców. Trudno, żeby maluchy były niezależne.

Nie dziwię się, że rodzice są sfrustrowani, wykończeni. I że szukają winnych. Czasem nas – bo my nie musimy się z tym wszystkim borykać.

Tak mnie naszło, żeby opisać to z drugiej strony.
Musimy być teraz wyrozumiali dla rodziców. Mają ciężko.

Desmond Morris w jednej z jego genialnych książek The Naked Man, w ost. rozdziale The Preferences, pisze że wszyscy którzy nie rozmnażają się są darem dla życia, dla przetrwania życia na przeludnionej Ziemi. Nadal jednak homoseksualiści w wielu krajach są okrutnie karani, również śmiercią, bo wymykają się schematowi. W Islamie mają wybór: zginać przez zrzucenie z wysokości, zasypanie żywcem lub przepołowienie mieczem. Książka jest z 2008, wiec może cos się poprawiło tam?
W grupie wolontariuszy angielskich: nature conservation wyrywaliśmy chwasty. Każdy musiał był w kasku. Jeden facet miał mi za złe że pozwalam sobie być bez kasku, gdy wszyscy muszą go mieć na głowie, że się wychylam. Dlaczego? Z powodu tabliczki z napisem: terenu budowy /constuction site. Z powodu tabliczki wszyscy umówili się by robić dobrą minę do złej gry. Z małym wyjątkiem… Widzę po wpisach że nie jestem sama, bezdzietna z wyboru, nie zakonnica jednak.
Zagłosuję na Biedronia. On jeden poza Boy –Żeleńskim ujmował się za kobietami. Jakieś 100 lat temu. Znamienne.

Tak już mamy, że lubimy dorabiać ideologię do naszych poczynań, jakie by one nie były. Dzięki temu mamy się czym dzielić z innymi i czujemy się bardziej wartościowi. Promocja macierzyństwa oraz związanej z nią ideologii odbywa się na każdym kroku: w telewizji, na Instagramie, Facebooku – cały ten świat zgodnie prezentuje pełnię życia rodzinnego, spełnienie kobiet, które w końcu zaszły w ciążę, rozkwitają i po raz pierwszy czują się prawdziwymi kobietami, zgodne rozczulanie się nad brakiem wolnego czasu i możliwości kontemplacji chwili, czy poczytania w spokoju książki. Koleżanki i koledzy w pracy, przyjaciółki z dzieciństwa, rodzina która zakłada nową rodzinę – czuję że w moim otoczeniu każdy w kółko przewala ten sam temat i nad nim się rozczula. Nieco mnie to przytłacza, dlatego ogromnie żałuję ze brakuje w mediach miejsca na prezentację życia osób bezdzietnych i ich wartości. Jakby nie były ciekawe.. A może bezdzietni nie chcą się tym chwalić, bo brak na to „społecznego przyzwolenia”? Jaka by nie była to przyczyna, wielka szkoda, bez tego człowiek czuje się bardziej odosobniony i troszkę na uboczu, odczuwa dużą presję. W końcu nie łatwo być takim w pewnym sensie odmieńcem. Szkoda również dlatego, że sama jestem czasem ciekawa jak wygląda życie innych bezdzietnikow, co lubią robić, jak spędzają czas, jakie pomysły na przyszłość im się w głowach kotłują, co ich martwi, co weseli, gdzie znajdują spelnienie (skoro nie w bąbelkach), czy też czasem ich to przygniata? Tyle jest ciekawych tematów do rozmów, poza małymi brzdącami. Dlatego dobrze że wróciłaś Edyta i dziękuję ci za to co robisz, dzięki tobie można poczuć się mniejszym freakiem i odetchnąć przy miłej lekturze twoich naprawdę dobrych wpisów 🙂

J w ogóle nie rozumiem, dlaczego ktoś ma oceniac moje decyzje, a ja mam mu się tłumaczyć. Jedni mają dzieci – OK. Inni – nie. I też OK. Moje bezdzietne życie nie jest mniej ciekawe ani mniej wartościowe, niż byłoby jako dzietne. Mam cudowne juz blisko 60-letnie życie. I ze smutkiem obserwuję, jak moje dzietne przyjaciółki ostro pikują w dół. Jak ptaki, którym podcięto skrzydła i stały się nielotami. Najpierw, po wyjściu zamąż, przeszły w układ „tylko ja i mój mąż – zawsze razem”. Zrezygnowały z siebie jako indywiduum. Po urodzeniu dzieci zamkęły się w pieluszkach, kupkach, zupkach i chorobach wieku dzieciecego. Zaczęły zameczać otoczenie zdjęciami i opowieściami o swoich, skądinąd sympatycznych, potomkach. I tak było przez kolejne dzisiatki lat. Wyjazdy wakacyjne: tylko w układzie „pojechaliśmy w dwie rodziny”. A potem te dwie rodziny odcinają się od innych, zero kontaktów z otoczeniem. Izolacja lepsza, niż teraz. I ciągłe międlenie tego samego tematu: dzieci, mężowie i kuchnia. Ładne niegdyś dziewcyzny szarzały, tyły i stawały się zapuszczonymi fizycznie i psychicznie zmęczonymi matronami. Zrzędzącymi i kłócącymi się o byle co, bo jakoś trzeba dać ujście poczuciu życiowej frustracji. A gdy dzieci już podrosły, zamieniły się w ich wiecznie zmęczone, uharowane służące, wstają rano, by dojechac na czas do wnuków, posprzątać, ugotować, wyprać, wyprasować, bo przecież dzieci tak ciężko pracują i trzeba im pomóc. Biorą kredyty z banków, bo dzieciom potrzeba na to i owo. A wnusiowi trzeba kupić quada. Oddają własny samochód, bo jakoś się obejdą, a młodzi mają swoje potrzeby. I często dorabiają, bo „trzeba dzieciom pomóc”. Jak porównam Polki z Amerykankami, widzę niesamowita różnicę. Tamte na emeryturze odżywają, nasze – zaczynają umierać. Najpierw społecznie (niewidzialne, zdegradowane), potem psychicznie, wreszcie – fizycznie. Pewnego dnia przepisują wszystko na dzieci. I kończą w DPSach, czekając, az dzieci lub ukochane wnunie znajdą czas, by zajrzeć na pół godziny.

Dorabianie sensu i ideologii? A po co? Decyzja o tym, czy chcę, czy nie chcę mieć dzieci jest moja. I nie potrzebuję jej uzasadniać. To moje życie. A te lęki, co po nas zostanie? A niby dlaczego ma pozostawać? Zyjmy, nadając linii naszego życia indywidualny, własny sens zgodny z naszymi poglądami i potrzebami. Mamy prawo być sobą. Nie musimy być aktorem oczekującym oklasków od widowni. I natężającym sie , aby jak najlepiej spełnić swoja rolę. Po prostu trzeba się wsłuchać w siebie i odpowiedzieć na pytanie: czego chcę w życiu?

Witam, bardzo się cieszę że trafiłam na ten blog. Coraz częściej myślę o bezdzietności jako o drodze, którą wyznaczył mi los. Od kilku lat razem z mężem staraliśmy się o dziecko,ale wciąż bezskutecznie. Zadałam sobie pytanie – dlaczego tak usilnie się staramy? Bo co rodzina powie? Co teściowie powiedzą? Bo niewygodne pytania, naciski i nieustanne tłumaczenie się? Szczerze powiedziawszy odpuściłam temat macierzyństwa bo po prostu nie chce mi się tracić czasu ani życia na zastanawianie, co jest nie tak. Teraz podchodzę do tego tematu zupełnie inaczej. Na dzień dzisiejszy jestem szczęśliwa! Mam dobrą pracę,mieszkanie, męża, mam czas na podróże, wyjścia na kolacje i to chcę doceniać przede wszystkim! To co daje mi los. I oczywiście wyobrażam sobie życie bez dzieci. A sformułowania typu „kto ci na starość szklankę wody poda…” A kto może wiedzieć co będzie jutro,za tydzień, za pięć lat, za 40 lat? Życie pisze różne scenariusze, więc chwytamy to co nam daje los, a i tak będzie pięknie. Nie uszczęśliwiajmy siebie i innych na siłę! W moim przypadku, mając dziecko, uszczęśliwiła bym rodzinę i dziadków, ale nie siebie.

Ja w takich komentarzach, żeby nie dorabiać ideologii do faktu nieposiadania dziecka, widzę jakiś lęk, nieświadomą obawę, że taka „ideologia” mogłaby zburzyć komuś jego własny obraz świata albo że więcej osób mogłoby zacząć kierować się tą „ideologią”, co też, znowu, byłoby źródłem jakiegoś dysonansu poznawczego. Tak to sobie tłumaczę, co nie zmienia faktu, że stykanie się z takimi komentarzami jest męczące. Dzięki za ten wpis, jakoś tak lżej, gdy wiem, że więcej osób dostrzega ten problem…
Też podzielę się tutaj swoim własnym poczuciem sensu związanym z wyborem bezdzietności. Do tej pory myślałam o niej w kontekście braku potrzeby, braku instynku macierzyńskiego. No właśnie, znowu jakiś „brak”. A ja właśnie nie odczuwam braku, tylko raczej mam poczucie, że to społeczeństwo próbuje mi go wmówić. Podoba mi się więc pomysł, który pojawił się tu w komentarzach, żeby zamienić języku braku na język sensu i sądzę, że jest to jak najbardziej na miejscu.
W moim życiu jest dużo miłości. Kocham swojego partnera życiowego i kocham zwierzęta. Ważne są dla mnie też relacje z innymi ludźmi. Gdybym miała w swoim sercu znaleźć przestrzeń na miłość do dziecka, na bycie mamą, sądzę, że musiałabym coś zabrać z tych innych części. Moje życie jest już pełne. Wiem też, że wiele razy jeszcze usłyszę złośliwe, wszechwiedzące komentarze na temat rzekomego zastępowania sobie dzieci zwierzętami, ale nie zgadzam się z takim punktem widzenia, bo zwierzę nie jest dzieckiem, a dziecko nie jest zwierzęciem.
Mam 30 lat i przez parę najbliższych lat może się coś jeszcze we mnie zmienić, ale wypatruję tej zmiany w sobie już od dawna i jakoś nic nie zmierza w tym kierunku.
Pozdrawiam Autorkę mojego ulubionego bloga i wszystkich, którzy nie odmawiają innym prawa do własnych źródeł sensu 😉