Przeczytałam właśnie ważną, choć nienową, bo wydaną w 2011 roku, książkę o aborcji „A jak hipokryzja” i doszłam do wniosku, że wybór bezdzietności, podobnie jak dostęp do antykoncepcji i aborcji, jest przywilejem. Dobrem luksusowym, przeznaczonym dla pieszczochów losu.

Nareszcie mogę ją Wam pokazać: pierwszą w Polsce książkę poświęconą bezdzietności z wyboru! To ona ostatnio pożerała mi czas, energię i słowa. To dla niej porzuciłam pracę, bloga, życie towarzyskie, a nawet – o zgrozo! – życie uczuciowe. Pitigriliłam się z nią co najmniej jak hrabia z Wiśniewską ze słynnej niegdyś ballady, no i w końcu jest! (Na szczęście mąż wybaczył mi tę zdradę.)

Trudno wyobrazić sobie porządną dystopię bez wątków nawiązujących do prokreacji. Dlatego dziś biorę na warsztat książkę opowiadającą o przyszłości, całkiem niedalekiej, w której politycy zniechęcają do rozmnażania. I nie jest to kusząca wizja…

Na początku Bezdzietnik przemawiał tylko jednym głosem – moim. Dziś, rok po odpaleniu bloga, coraz częściej udzielają się na nim inni. To już nie jest cieniutki głosik jednego bezdzietnika wołającego na puszczy, ale coraz donośniejszy wielogłos. I świetnie. Klimat wokół bezdzietności zmieni się tylko wtedy, gdy będziemy o niej tak zwyczajnie i swobodnie rozmawiać. Bez poczucia wstydu, zażenowania czy asekuranckiego gryzienia się w język. Bez łomatko i ojezu. Dziś prezentuję wam rozmyślania Aliny – matki dwójki dorosłych dzieci. Czemu umieściłam je na blogu o bezdzietności? Sprawdźcie!

Na co dzień się nad tym nie zastanawiamy. Nie budzimy się z myślą: ale fajne jest życie bez dzieci. Mamy je i już, leży jak ulał, nie krępuje ruchów, więc nie zwracamy na nie uwagi. Czasami jednak warto zwolnić, zaparzyć sobie aromatyczną kawę albo herbatę i pomyśleć: jest pięknie!

Odwiedziliśmy już z „Bezdzietnikiem” Szwajcarię i Niemcy, pora ruszyć na Północ. O życiu bezdzietnych i rodziców w Norwegii pisze dziś Sylwia Kaźmierczak. A Chwatka dorzuca trochę danych i statystyk:) Tu,…