„Moje dzieci będą pracowały na twoją emeryturę!” Konia z rzędem temu, kto jako zadeklarowany bezdzietny nigdy tego zdania nie usłyszał. Jak to jest? Dlaczego cudze dzieci miałyby na nas pracować? Czy rodzice słusznie mają do nas pretensje? Przyjrzyjmy się temu zagadnieniu bliżej, bo mam wrażenie, że ta wyświechtana formułka pada przy byle okazji, a mało kto zastanawia się nad sensem tego stwierdzenia w odniesieniu do obecnych realiów.

Pisałam już o strefach wolnych od dzieci z przymrużeniem oka, dziś poroztrząsam ten temat bez kpin i heheszków. Nie będę jednak zastanawiała się nad tym, czy miejsca ze znaczkiem child-free powinny być, czy nie. One są. Na ich witrynach – wbrew potocznym wyobrażeniom – nie znajdziemy przekreślonych niemowlaków ani antydziecięcych haseł, bo nie są to lokale wrogie dzieciom, ale przyjazne dorosłym. To zasadnicza różnica. O tym, że zapraszają gości od lat 10, 14 czy 18 wzwyż, dowiadujemy się najczęściej z dyskretnego opisu zamieszczonego w internecie. Żeby w takie miejsca trafić, trzeba się trochę wysilić, poszperać, posłuchać, co internetowa wieść niesie… Jak to robić i po co? O tym właśnie jest dzisiejszy post.

Przeczytałam właśnie ważną, choć nienową, bo wydaną w 2011 roku, książkę o aborcji „A jak hipokryzja” i doszłam do wniosku, że wybór bezdzietności, podobnie jak dostęp do antykoncepcji i aborcji, jest przywilejem. Dobrem luksusowym, przeznaczonym dla pieszczochów losu.

Nareszcie mogę ją Wam pokazać: pierwszą w Polsce książkę poświęconą bezdzietności z wyboru! To ona ostatnio pożerała mi czas, energię i słowa. To dla niej porzuciłam pracę, bloga, życie towarzyskie, a nawet – o zgrozo! – życie uczuciowe. Pitigriliłam się z nią co najmniej jak hrabia z Wiśniewską ze słynnej niegdyś ballady, no i w końcu jest! (Na szczęście mąż wybaczył mi tę zdradę.)

Trudno wyobrazić sobie porządną dystopię bez wątków nawiązujących do prokreacji. Dlatego dziś biorę na warsztat książkę opowiadającą o przyszłości, całkiem niedalekiej, w której politycy zniechęcają do rozmnażania. I nie jest to kusząca wizja…

Na początku Bezdzietnik przemawiał tylko jednym głosem – moim. Dziś, rok po odpaleniu bloga, coraz częściej udzielają się na nim inni. To już nie jest cieniutki głosik jednego bezdzietnika wołającego na puszczy, ale coraz donośniejszy wielogłos. I świetnie. Klimat wokół bezdzietności zmieni się tylko wtedy, gdy będziemy o niej tak zwyczajnie i swobodnie rozmawiać. Bez poczucia wstydu, zażenowania czy asekuranckiego gryzienia się w język. Bez łomatko i ojezu. Dziś prezentuję wam rozmyślania Aliny – matki dwójki dorosłych dzieci. Czemu umieściłam je na blogu o bezdzietności? Sprawdźcie!