Przeczytałam ostatnio przepiękną książkę Doroty Brauntsch o domach bezdomnych – starych, ceglanych siedliskach, które, póki czas ich nie pokona, przechowują pamięć o dawnych mieszkańcach. Dwanaście lat temu kupiłam taki dom i nie pozwoliłam mu popaść w bezdomność. Potem napisałam o nim reportaż do nieistniejącego już czasopisma „Siedlisko”. Chcę go tu przypomnieć – właśnie tutaj, na „Bezdzietniku” – by pokazać, że pretekstem do kupna domu może być wszystko – chwila olśnienia, poryw serca, tęsknota za naturą, niepohamowana gościnność… Naprawdę wszystko. Nie tylko dzieci.

Dzisiejszą rozmową o zabiegu podwiązania jajowodów rozpoczynam cykl artykułów o sterylizacji (salpingektomii) i wazektomii – to w Polsce kontrowersyjne tematy. Państwo, wbrew nowoczesnym europejskim trendom, wciąż próbuje trzymać łapę na naszych macicach, jajowodach i nasieniowodach, zmuszając tych, którzy chcą raz na zawsze zrezygnować z potomstwa, do krętactw i łamania prawa.

Nareszcie zaczynamy krzątać się wokół Planety. Torby wielokrotnego użytku zamiast foliówek, bambusowe szczoteczki zamiast plastikowych, woda z kranu zamiast z butelek, odnawialne źródła energii, ograniczenie konsumpcji, przejście na weganizm… Pomysły mamy lepsze lub gorsze, mniej lub bardziej radykalne, ale jeden wydaje się budzić większe kontrowersje niż reszta – rezygnacja z dzieci.

„Moje dzieci będą pracowały na twoją emeryturę!” Konia z rzędem temu, kto jako zadeklarowany bezdzietny nigdy tego zdania nie usłyszał. Jak to jest? Dlaczego cudze dzieci miałyby na nas pracować? Czy rodzice słusznie mają do nas pretensje? Przyjrzyjmy się temu zagadnieniu bliżej, bo mam wrażenie, że ta wyświechtana formułka pada przy byle okazji, a mało kto zastanawia się nad sensem tego stwierdzenia w odniesieniu do obecnych realiów.

Pisałam już o strefach wolnych od dzieci z przymrużeniem oka, dziś poroztrząsam ten temat bez kpin i heheszków. Nie będę jednak zastanawiała się nad tym, czy miejsca ze znaczkiem child-free powinny być, czy nie. One są. Na ich witrynach – wbrew potocznym wyobrażeniom – nie znajdziemy przekreślonych niemowlaków ani antydziecięcych haseł, bo nie są to lokale wrogie dzieciom, ale przyjazne dorosłym. To zasadnicza różnica. O tym, że zapraszają gości od lat 10, 14 czy 18 wzwyż, dowiadujemy się najczęściej z dyskretnego opisu zamieszczonego w internecie. Żeby w takie miejsca trafić, trzeba się trochę wysilić, poszperać, posłuchać, co internetowa wieść niesie… Jak to robić i po co? O tym właśnie jest dzisiejszy post.

Przeczytałam właśnie ważną, choć nienową, bo wydaną w 2011 roku, książkę o aborcji „A jak hipokryzja” i doszłam do wniosku, że wybór bezdzietności, podobnie jak dostęp do antykoncepcji i aborcji, jest przywilejem. Dobrem luksusowym, przeznaczonym dla pieszczochów losu.