Tag:

życie bez dzieci

Męska bezdzietność z wyboru, czyli furmanką do celu

Zanim zaczniecie czytać… niespodzianka! Dziś rusza wyjątkowy sklepik! Spójrzcie w górę, na czarną belkę – w MENU. Jest tam nowa zakładka: SKLEPIK BEZDZIETNIKA. Można już zamawiać w nim bezdzietnikowe koszulki, torby, plakaty, a w przyszłości – rozmaite gadżety. Odzyskajmy trochę tej wspólnej przestrzeni! #pokażmy_się

A teraz – do rzeczy…

Męska bezdzietność z wyboru… Wiele razy proszono mnie, bym o niej napisała, a ja – przyznaję – puszczałam te prośby mimo uszu. Z obrzydliwego i niczym nieusprawiedliwionego lenistwa. Pisząc o niemacierzyństwie, czuję się tak, jakbym mknęła wygodnym pendolino po szynach ułożonych z doświadczenia i lektur. Aby opowiedzieć o nieojcostwie, muszę wsiąść na furmankę i telepać się po kocich łbach domysłów. Męska bezdzietność rzadko bowiem staje się przedmiotem naukowych dociekań, brakuje ciekawych źródeł, a i panowie nie pomagają. Pytani o to, co przeżywają w związku z wyborem bezdzietnego życia, zwykle reagują milczeniem albo akademickim wykładem wolnym od jakiejkolwiek osobistej refleksji. Na szczęście ostatnio, gdy zadałam to pytanie na Bezdzietniku, posypały się szczere odpowiedzi. Dlatego dziś wskakuję na furę nieojcostwa i ruszam w nieznane…

Ojcostwo wczoraj i przedwczoraj

Nie da się pisać o męskiej bezdzietności, nie napomknąwszy wcześniej o roli ojca. Boga ojca. Takie bowiem prerogatywy w zamierzchłych czasach miał w rodzinie mężczyzna. Nie, żeby sobie na nie czymkolwiek zasłużył, uchowaj Boże! Miał je tylko dlatego, że na chromosomowej ruletce trafił mu się igrek zamiast iksa. Ot, ślepy, choć miły sercu traf. Dzięki ci, Panie, że nie stworzyłeś mnie kobietą! itd. Jeszcze w XVII wieku – jak pisze Elisabeth Badinter w „Historii miłości macierzyńskiej” – ojciec był uznawany za namiestnika Boga i substytut króla. Uroczo, nie? W przestrzeni publicznej mało który egzemplarz rodzaju męskiego mógł sobie przypisać boskie czy królewskie atrybuty, ale wobec żony i dzieci każdy, nawet najnędzniejszy i najbardziej zaszczuty, dzierżył władzę absolutną, lekko tylko powściąganą przez państwo i kościół.

Tak było mniej więcej do przełomu XVIII i XIX wieku, kiedy to panowie wyniuchali, że ta domowa omnipotencja to jednak same utrapienia. W końcu władanie wymaga zaangażowania, a zaangażowanie męczy. Dlatego wraz z nastaniem epoki przemysłowej ojcowie abdykowali na rzecz matek, oddając im wraz z koroną wszystkie udręki i upierdy życia domowego. Sami skupili się na przekazywaniu genów, nazwiska, zarabianiu pieniędzy i – wybaczcie, panowie – brandzlowaniu się rolą patriarchy rodu. Bo tak się jakoś złożyło, że mężczyzna został „wyzuty z ojcostwa”, ale nie z przypisanego ojcostwu prestiżu. Posiadanie rodziny – żony i dzieci – nadal gwarantowało mu wyższy status społeczny i powszechne poważanie.

Wszystkie chwyty dozwolone vs. dystrybucja prestiżu

Oczywiście, nie bez powodu. Ingerowanie wspólnoty w decyzje prokreacyjne jednostek ma długą historię, ale odkąd państwa zaczęły zasadzać swój dobrobyt na wzroście demograficznym, wymuszanie dzieci stało się standardem. Inaczej jednak wymuszano ojcostwo, a zupełnie inaczej macierzyństwo. W przypadku kobiet obowiązywała reguła: wszystkie chwyty dozwolone. Sięgano więc po manipulacje, zastraszanie, naciskanie, kuszenie, mamienie, odbieranie swobód i wolności, a w ostateczności – przymus fizyczny. Żona nie mogła odmówić mężowi dziecka, ponieważ seks i prokreacja należały do jej obowiązków małżeńskich. Kobiety sterroryzowano biologią, utożsamiono z matkami, zamknięto w ciasnej klatce macierzyństwa i odcięto drogi ucieczki. Te, które próbowały wymknąć się z pułapki, szybko lądowały na społecznym marginesie – jako dziwki, wariatki albo wichrzycielki.

Pokłosiem tych bezwzględnych zabiegów są nasze współczesne lęki o spełnienie się w „kobiecej roli”. Jeżeli ktoś szachuje was instynktem macierzyńskim, przekonuje, że bez dzieci będziecie niekompletne i niespełnione, jeżeli wytyka wam psychiczne lub charakterologiczne niedostatki, wiedzcie, że przemawia językiem dziewiętnastowiecznej, antykobiecej i pronatalistycznej krucjaty.

Wróćmy jednak do mężczyzn! Ich również XIX-wieczne społeczeństwo zapędzało do rozmnażania, robiło to jednak znacznie subtelniej. Dziś powiedzielibyśmy, że posłużyło się „dystrybucją prestiżu”. W postać ojca wpisano najbardziej pożądane społecznie cechy: dojrzałość, odpowiedzialność, powagę, stabilność, zaradność i przedsiębiorczość. Ojcowie rozdawali karty! Ten, który nie miał dzieci, wciąż był stuprocentowym facetem, zdrowym na ciele i umyśle, ale szemranym i niegodnym zaufania. Jeżeli jednak upierał się przy bezdzietności (i bezżenności), zawsze mógł skorzystać z wygodnej kościelnej furtki. Dzięki święceniom, choć bezdzietny, nie tracił społecznego szacunku. Wręcz przeciwnie – zyskiwał go w dwójnasób. A jeśli miał nazwisko, ambicję lub pieniądze, droga do władzy, zaszczytów i jeszcze większych pieniędzy pomimo braku dzieci stała przed nim otworem. Kobieta, która przed macierzyństwem uciekła do klasztoru, stawała się służebnicą Pana i służącą kościelnych notabli. Czyli trafiała z deszczu pod rynnę.

Komu potrzebne jest potomstwo?

Jak widać, presja prokreacyjna miała i do dzisiaj ma płeć. Dlatego współcześni bezdzietnicy nie muszą martwić się o „męskość” ani dowodzić swojej „normalności” jak ich bezdzietne koleżanki. Ale brak dzieci jeszcze do niedawna paskudnie psuł im reputację. Społeczeństwo postrzegało ich jako niedojrzałych i nieodpowiedzialnych lekkoduchów, a to miało – i wciąż miewa – swoje konsekwencje. Najjaskrawiej widać je w polityce, która bezwzględnie wymaga od panów posiadania żony i dziecka. A najlepiej gromadki dzieci. W politycznych narracjach aż roi się od rodzinnych analogii, pełno w niej ojców narodu, synów ziemi, mężów stanu i zaufania. Niezręcznie w tych familijnych rolach obsadzać bezdzietnych i bezżennych właścicieli kotów, choć – jak wiemy – nie jest to niemożliwe. Co ciekawe, po kobiecej stronie mamy córy Koryntu, siostry miłosierdzia i żony modne, czyli dziwki, cierpiętnice i idiotki. Mówimy językiem, ale język też sporo o nas mówi.

W tradycyjnym modelu rodziny macierzyństwo przynależało do sfery cielesnej i domowej, ojcostwo natomiast rozgrywało się w obszarze władzy. Mężczyzna kierował rodziną, na jej łonie praktykował przywództwo i uwiarygadniał się w roli wodza. Był nie tylko szefem podstawowej komórki społecznej (tzw. głową rodziny), ale też posiadaczem cenionego społecznie zasobu (dzieci). To nobilitowało i przyjemnie łechtało ego. I choć czasy się zmieniły, a patriarchat stracił powab, w grupach trzymających kasę i władzę wzorzec patriarchy rodu nadal ma się świetnie. Gdy zaliczyłeś już wszystkie życiowe czelendże, masz furę, komórę, jacht i licencję pilota, dlaczego miałbyś odmówić sobie ojcowskiego wyzwania? Koszt stosunkowo niewielki (bo płaci głównie kobieta), a zysk – osobisty i społeczny – spory. Zwłaszcza że dziecko w dzisiejszych czasach uchodzi za dobro luksusowe, jak bentley czy omega, i można nim fajnie przyszpanować.

No i jest komu przekazać bezcenne geny oraz nazwisko.

Oboje nie chcieliśmy mieć dzieci. Mój mąż nawet bardziej niż ja ich nie lubił, mówił o nich smrody, bachory – opowiada jedna z bezdzietnic występujących w mojej książce. – Po jakimś czasie zaczęłam pracować, mąż też skupił się na pracy. Stał się bardzo zamożnym człowiekiem (…). I nagle stwierdził, że ma już wszystko, brakuje mu tylko dziecka.

To wymowna prawidłowość: im więcej sukcesów kobieta osiąga w pracy, tym mniejsze prawdopodobieństwo, że w przyszłości zostanie matką. W przypadku mężczyzn osiągnięcia zawodowe znacząco zwiększają prawdopodobieństwo ojcostwa.

Czy Supermen to dobry materiał na partnera?

A zatem bezdzietni panowie, oceniani przez pryzmat patriarchalnych wzorców, mocno tracą wizerunkowo. W porównaniu z ojcami wydają się nieogarnięci i nieumiejący w popularną grę „Posiadam więcej”. Z drugiej strony boleśnie obrywają nowoczesnym ideałem fajnotaty. Mężczyzna czuły, troskliwy, zaangażowany w ojcostwo, rozprawiający o kolkach i czkawkach, wyposażony w sportową spacerówkę i chodzący na tacierzyński jak w dym – oto najpopularniejszy dziś wizerunek Supermena. Wiele kobiet kogoś takiego właśnie chce widzieć u swego boku. Facet z dzieckiem imponuje i roztkliwia jednocześnie. Jest przeciwieństwem łasego na seks egoisty i nieczułego macho. Wydaje się gwarantem życiowego bezpieczeństwa i głębokiej emocjonalnej więzi.

Napisałam „wydaje się”, bo badania przeprowadzone niedawno przez Emilię Garncarek, dowodzą czegoś wręcz przeciwnego*. Badaczka wzięła pod lupę bezdzietnych mężczyzn i podzieliła ich na dwie grupy. W pierwszej znaleźli się ci, którzy pragną ojcostwa, ale z jakichś przyczyn odkładają je na później, drugą grupę stanowili pewni swego wyboru bezdzietnicy. I to właśnie oni – jak ustaliła Garncarek – charakteryzują się bardziej równościowym podejściem do związków i większą wagę przykładają do budowania więzi z partnerką. Niektórzy z przepytanych mężczyzn wręcz mówili, że jest to dla nich bardzo ważne. Inni nie chcieli dzieckiem „psuć” tej najważniejszej dla siebie relacji. Nie zaskakuje zatem, że właśnie ta grupa deklarowała większą satysfakcję z życia we dwoje.

Dlaczego mężczyźni nie chcą mieć dzieci?

Odkrycie, że męska bezdzietność bywa konsekwencją głębokiego zaangażowania w związek, jest dość rewolucyjne. W końcu dziecko to w społecznym odczuciu bezsprzeczny dowód miłości, a kobiety powinny szczytować, słysząc pretensjonalne „zostań matką moich dzieci”. Aż dziw, że nie wgrywa się tej frazy do wibratorów (patent do wzięcia, tanio sprzedam)! Jednak mężczyźni odmawiają sobie ojcostwa nie tylko ze względu na jakość relacji z partnerką. Mają również inne powody. Z moich obserwacji wynika, że rzadziej niż kobiety odwołują się do emocji i wewnętrznej niezgody na rodzicielstwo, częściej natomiast mówią o komforcie życia, potrzebie ciszy, spokoju i przestrzeni na rozwijanie pasji. Bardzo ponowocześnie wolą lekką pelerynę bezdzietności od ciężkiej zbroi ojcostwa. W braku dzieci cenią sobie swobodę, możliwość podejmowania spontanicznych decyzji i niezależność finansową. Jeden z moich obserwatorów ujął to obrazowo:

Rano wstaję, rzucam 20 zł na stół i mówię do dziecka, żeby sobie wzięło te pieniądze. Po czym przypominam sobie, że nie mam dzieci i chowam je do skarbonki. Codziennie.

Kilku piszących do mnie bezdzietników wyznało, że nie posiada potomstwa z troski – nie o siebie, ale o to niepowołane na świat życie. Ten argument pojawia się również w moich rozmowach z kobietami. Są ludzie, którzy rodzicielstwo postrzegają przede wszystkim w kategoriach odpowiedzialności. Boleśnie odczuwają zło przenikające świat i myślą o krzywdach, jakie nieświadomie i niechcący mogliby wyrządzić swoim dzieciom. Co ciekawe, takie podejście – hiperodpowiedzialne – nie znajduje uznania w oczach społeczeństwa, które… notorycznie zarzuca bezdzietnym brak odpowiedzialności. Wymaga się od nas – mężczyzn i kobiet – byśmy w podejmowaniu decyzji prokreacyjnych uwzględniali dobre samopoczucie współobywateli, cudzych dzieci zaganianych do pracy „na nasze emerytury”, zarządców państwowego budżetu, ale odmawia nam się prawa do działania w poczuciu odpowiedzialności za własne potomstwo. Sport to zdrowie, lecz gdy logika zaczyna fikać koziołki, robi się niefajnie.

Oczywiście wśród moich rozmówców znalazła się również grupa mężczyzn, którzy nie czują potrzeby realizowania się w roli ojca. Przyznają, że nie lubią dzieci lub „nie są ich koneserami”. I podobnie jak nieczujące macierzyństwa kobiety niemal w ogóle się nad tym nie zastanawiają. Nie i już. Nie, bo nie. Generalnie to nie brak dzieci zaprząta myśli nieojców, ale obawa, czy spotkają na swojej drodze równie zaangażowaną w bezdzietność kobietę. A jeśli maja już taką u boku, zadają sobie pytanie: co, jeśli JEJ się odmieni? Nie spotkałam mężczyzny, który zastanawiałby się nad stałością własnych bezdzietnych pragnień albo katował frazą „zmienisz zdanie”. Nawet niepewni swojej decyzji panowie dość nonszalancko mówią: „Z wyboru nie mam dzieci, a co życie pokaże – zobaczymy”. To istotna różnica w przeżywaniu męskiej i kobiecej bezdzietności. Ponieważ mężczyźni mają właściwie nieograniczony czas na rozmnażanie, mogą podchodzić do tej kwestii znacznie spokojniej niż kobiety.

Czego się boją bezdzietni faceci?

Nie znaczy to jednak, że męska bezdzietność jest całkowicie wolna od lęków! Towarzyszy jej przede wszystkim obawa przed wrobieniem w ojcostwo. I nie jest to obawa bezpodstawna! Oczekiwanie, że mężczyzna „da” partnerce dziecko w momencie, gdy nastąpi w niej erupcja instynktu, wydaje się naturalne i uprawnione. Wszelki sprzeciw jest społecznie piętnowany. Nie można przecież odmówić kobiecie świętego prawa do bycia matką! Nie istnieje natomiast święte prawo do bycia bezdzietnym. Jeśli twoja „druga połówka” – drogi mężczyzno – zapragnie za wszelką cenę zrealizować swoje marzenie o macierzyństwie, otrzyma zapewne mocne rodzinno-towarzyskie wsparcie, a może nawet ciche przyzwolenie na zajście w ciążę „mimochodem” (od dawna obecne w naszej kulturze, patrz: Bridgertonowie). To zawsze da się jakoś usprawiedliwić! Szalejącym instynktem, zegarem biologicznym, hormonami, prawem do posiadania dziecka… Ty, bezdzietniku, zostaniesz na polu bitwy sam. Bez wsparcia i bez gwarantowanego grzechów odpuszczenia. Jeżeli przed ojcostwem będziesz bronił się rękami i nogami, usłyszysz, że jesteś niedojrzały, nieodpowiedzialny i słaby. W końcu prawdziwy mężczyzna wciąga na siebie ojcostwo jak Supermen niebieskie rajtki i bez wahania rusza w rodzicielski bój.

Wśród obaw sygnalizowanych przez bezdzietnych mężczyzn pojawia się również lęk przed samotnością. I znów – niebezpodstawnie. Choć kobiet niepragnących dzieci przybywa, statystycznie wciąż trudniej znaleźć zdeklarowaną bezdzietnicę niż zdeklarowaną matkę. Jednak najpoważniejszym problemem bezdzietnych panów jest brak wsparcia i brak aktywności na starość, a co za tym idzie – gorszy stan zdrowia. Tu panie mają zdecydowaną przewagę. Badania prowadzone w różnych krajach świata pokazały, że starsze bezdzietne kobiety są bardziej aktywne niż te posiadające dzieci, a to przekłada się na ich lepsze samopoczucie oraz korzystniejszą sytuację życiową*.

W jesieni życia, gdy wypadamy z zawodowych ról, szczególnie ważne są dla nas więzi i relacje, niekoniecznie te rodzinne. Jeśli budujemy je przez całe życie, samotność nawet w „srebrnym” wieku nam nie grozi. Jeśli skupiamy się wyłącznie na sobie – niezależnie od tego, czy mamy rodzinę, czy nie – w przyszłości prawdopodobnie będziemy siedzieć w czterech ścianach i gadać do obrazów. Niestety, mężczyźni nie są biegli w podtrzymywaniu relacji, szybko popadają w izolację społeczną, a w dodatku częściej niż ojcowie realizują ryzykowne zachowania zdrowotne (czyli piją i palą). Weźcie to sobie do serca, panowie, i nie czekajcie aż bliźni spadną wam z nieba. Na szczęście w sukurs przychodzi wam współczesność. Jak pisze Olga Smalej w „Kulturze bezdzietności”*: cechą nowoczesnego świata jest trybalizm, czyli tworzenie nowych, niekoniecznie rodzinnych form wspólnoty. To one ocalą was przed dialogowaniem z bohomazami! A zatem – podążajcie ścieżką Karola Zaczyńskiego (kto nie wie o co chodzi, niech sobie wygoogluje ZLOT WIELBICIELI BEZDZIETNOŚCI)!

Męska bezdzietność z wyboru vs. kobieca

Męska bezdzietność z wyboru pod wieloma względami jest łatwiejsza niż kobieca. Socjalizacja oraz oczekiwania społeczne wtłaczają kobietę w rolę matki. Kobieta-matka – te role są tak zrośnięte, że trudno wytyczyć między nimi granicę. Z kolei rola mężczyzny nie jest tożsama z ojcostwem, dlatego rezygnujący z posiadania dzieci panowie nie muszą po omacku szukać nowej tożsamości. Muszą natomiast mierzyć się z obraźliwymi stereotypami – lekkoducha, nieudacznika czy egoisty. To irytuje, ale raczej nie uderza w ich poczucie wartości. Moi rozmówcy zwykle mieli to w głębokim poważaniu. Pewnie dlatego mężczyźni nie przedefiniowali bezdzietnikowej roli, co z powodzeniem uczyniły – i czynią nadal – bezdzietne kobiety. Dziś niematka z wyboru to już nie jest ani wariatka, ani pogardzana społecznie i wypłakująca oczy za dzidziusiem boleśnica. To pewna siebie buntowniczka, która bierze z życia to, co chce. Egoistka? Owszem! Nareszcie przestajemy masturbować się poświęceniem i zaczynamy myśleć o sobie. Obelgi przekuwamy w komplementy, obraźliwe epitety – w pochwały. Bezdzietni faceci dopiero zaczynają szukać się nawzajem i organizować. Być może konsekwencją tego będzie nie tylko lepsza niż gadanie do obrazu perspektywa na starość, ale i lepszy piar męskiej niedzietności…

Powodzenia, panowie!

Emilia Garncarek: „Dobrowolnie bezdzietni mężczyźni: społeczno-kulturowe przyczyny niepodejmowania roli rodzicielskiej przez młodych Polaków”

Olga Smalej: „Kultura bezdzietności. Niska dzietność i bezdzietność z wyboru w perspektywie społeczno-ekonomicznej”

Foto: Pixabay.com

13 lutego, 2023 36 komentarzy

Wasze historie

Gdy jesteś matką, zawsze z czegoś musisz zrezygnować. Refleksje czytelniczki

autor Chwatka Niematka

Na początku „Bezdzietnik” przemawiał tylko jednym głosem – moim. Dziś, rok po odpaleniu bloga, coraz częściej udzielają się na nim inni. To już nie jest cieniutki głosik jednego bezdzietnika wołającego na puszczy, ale coraz donośniejszy wielogłos. I świetnie. Klimat wokół bezdzietności zmieni się tylko wtedy, gdy będziemy o niej tak zwyczajnie i swobodnie rozmawiać. Bez poczucia wstydu, zażenowania czy asekuranckiego gryzienia się w język. Bez łomatko i ojezu. Dziś prezentuję wam rozmyślania Aliny – matki dwójki dorosłych dzieci. Czemu umieściłam je na blogu o bezdzietności? Sprawdźcie!

Pierwsza rzecz, która w tej dyskusji jest dla mnie bardzo ważna, to fakt, że jestem kobietą i będę pisać z kobiecego punktu widzenia, bo czy się to komuś podoba, czy nie, matka a ojciec to dwa różne punkty widzenia, dwa odrębne światy. Kobieta, mając dzieci, jest – brzydko mówiąc – upieprzona. Przygwożdżona. Przybita. Jej życie się zatrzymuje, stoi w miejscu do momentu, aż dzieci odejdą z domu i zaczną na siebie zarabiać. Dziesiątki tysięcy złotych idą na dzieci! Można by je wydać na większe mieszkanie, lepszy samochód, na własny biznes, podróż na Alaskę, więcej psów, własnego konia, lekcje tai-chi, rejs dookoła świata, cele charytatywne… Można tak wymieniać w nieskończoność. Czas poświęcony dzieciom to setki tysięcy godzin. Godzin nieprzespanych, nerwowych, wkurzonych, wściekłych. Wśród tych godzin są i te piękne – uskrzydlające, fascynujące, ale chyba więcej jest tych, powiedzmy, trudnych – tych, które matka chciała poświęcić na naukę niemieckiego, studia podyplomowe, szperanie po księgarniach, chodzenie do opery, kolacje w restauracjach, ale poświęciła dziecku. Tych, których nie przespała. Bezsenne noce bywają fajne, lecz nie te spędzone na czuwaniu z powodu ząbkowania czy gorączki. Do diabła, są lepsze sposoby na nieprzesypianie nocy!

No i ten marazm, ta nuda, rutyna, które wkradają się w życie wraz z dziećmi. Oczywiście jedziemy na wakacje, ale marzeniem matki nie była podróż do Heide Parku – jedzie tam dla dzieci. Dwa tygodnie w Turcji? Super – tylko, że po tygodniu ona zdycha z nudów. Z małą córeczką nie pojedzie na safari, do Kapadocji, do Efezu, bo – kurczę! – nie chce jej się tłuc autokarem na drugi koniec Turcji i użerać się z małym dzieckiem, więc siedzi dzień w dzień na basenie hotelowym, od czasu do czasu idzie na plażę i nie może się doczekać, kiedy w końcu wróci do kraju. Narty w Austrii z roczną córką? Świetnie, to jest przecież to, co tygrysy lubią najbardziej, tylko – do diabła – nie może jeździć tyle, ile by chciała, bo dzieli się opieką nad dzieckiem z mężem. Połowa dnia ona, połowa dnia on.

Zaproszenie na wesele – w dupie ma to wesele. Co to za frajda – jechać z czteroletnim dzieckiem? Musiałaby położyć je spać o przyzwoitej porze, czyli zmyć się z zabawy około 20.00, a potem zaglądać, czy śpi. A rano? Wszyscy śpią, a ona musi wstać, bo przecież syn się budzi i chce jeść. Nie, wielkie dzięki. Nie pojechała na wesele.

Wszystkie domowe przyjęcia dzieliła między stół, gości, sprzątanie i dzieci. Kiedy dzieci były małe, nie mogła usiąść przy stole i posiedzieć, tak po prostu. Nie mogła wstawać o 11.00 w weekendy, nie mogła wyjść z domu, kiedy chciała. Życie podporządkowała dzieciom. I do tego praca zawodowa, która nie była katorgą. Była odskocznią. Wybawieniem. Odpoczynkiem.

Nie skarżę się, to nie ma być manifest umęczonej matki. Niczego nie żałuję. Tak jest i tak być musi, jeśli kobieta ma dzieci i czuje się za nie odpowiedzialna. Jeśli zależy jej na dzieciach. Jeśli chce być MATKĄ, a nie NIBY-MATKĄ. Gdybyście kiedykolwiek usłyszeli, że kobieta spełnia się jako matka, a do tego spełnia swoje zachcianki, marzenia i realizuje się w pracy zawodowej, pamiętajcie: to wierutna bzdura. Będąc matką, zawsze z czegoś trzeba zrezygnować, zawsze coś trzeba odłożyć na później. Nie ma innej możliwości. Nie można mieć wszystkiego.

Oczywiście można dzieci sprzedać babci, teściowej, żłobkowi, opiekunce. I tu się zaczyna tak zwane świadome macierzyństwo – jeśli masz dzieci, to się nimi zajmij. Nie oddawaj ich na wychowanie obcym ludziom. A jeśli ci się nie chce, to ich nie miej. Po prostu. Fakt, że jesteś kobietą, nie oznacza, że musisz mieć dzieci. To mit, taki sam jak ten, że suka musi mieć młode. To nieprawda – zarówno w przypadku psów, jak i homo sapiens. To próba przycięcia ludzi pod linijkę, bo wtedy łatwiej ich zrozumieć – przecież są tacy sami jak my.

To fascynujące i budujące, że ktoś założył blog o ludziach bezdzietnych z wyboru. Myślę, że wielu rodziców, zaryzykowałabym twierdzenie: WIĘKSZOŚĆ, ma dzieci, bo tak wypada, bo taka jest kolej rzeczy, bo wszyscy mają, bo się je po prostu ma. Teraz kolej na mnie – dlaczego ja mam dzieci? Pytanie za milion. Serio? Nie wiem. Nie mam pojęcia. Pamiętam, że mając trzydzieści lat, stwierdziłam: teraz, albo nigdy. Dlaczego wybrałam TERAZ zamiast NIGDY? To chyba jedno z tych pytań, na które nie ma dobrej odpowiedzi.

Jedno jest pewne, lubię wypić kawę z moim dorosłym synem, lubię z nim rozmawiać, lubię oglądać seriale z córką, lubię im kupować prezenty, lubię patrzeć na nich i raz po raz przekonywać się, że są mądrymi, młodymi, fajnymi ludźmi. Lubię razem z nimi podróżować, zawsze starałam się z nimi często wyjeżdżać i nadal to robię. Na każdym kroku daję im wybór, popieram ich pomysły i popycham do przodu.

Cieszę się, że mam syna i córkę, ale jestem przekonana, że można żyć pełnią życia bez dzieci. Nie powinno się mieć potomstwa, bo tak chce ciocia, mama czy sąsiedzi. Domy dziecka są pełne niechcianych maluchów. Tak być nie musi, ale ludzie zamiast poczuciem odpowiedzialności często kierują się tym, co powiedzą inni. Zamiast żyć swoim życiem, żyją życiem narzuconym przez innych. Bo tak jest łatwiej – nie trzeba myśleć, wystarczy powielić schemat. Czasem wydaje mi się, że ludzie mają potomstwo z braku innego pomysłu na życie. Produkują dzieci jedno za drugim i w tym widzą sens istnienia.

Mój sens istnienia? Podzielę się nim z wami: przygarnąć psy ze schroniska, najchętniej stare i niedołężne, zaadoptować kury z fermy klatkowej, dać dom niechcianym kucykom, hodować zioła, zbierać grzyby, zobaczyć zorzę polarną i wieżowce w Seulu i wiele, wiele innych sensów, planów i pomysłów na życie…

Serdecznie pozdrawiam i życzę wszystkim całkowicie WŁASNYCH wyborów:)

Foto: https://depositphotos.com/home.html

5 kwietnia, 2019 66 komentarzy

Wasze historie

O przyjemnościach bezdzietnego życia. Wpis gościnny

autor Chwatka Niematka

Na co dzień się nad tym nie zastanawiamy. Nie budzimy się z myślą: ale fajne jest życie bez dzieci. Mamy je i już, leży jak ulał, nie krępuje ruchów, więc nie zwracamy na nie uwagi. Czasami jednak warto zwolnić, zaparzyć sobie aromatyczną kawę albo herbatę i pomyśleć: jest pięknie! Do tego zachęca autorka dzisiejszego wpisu: Stała Czytelniczka Alicja. Zapraszamy do kontemplowania przyjemności płynącej z życia bez dzieci:)

Małe przyjemności

Czym jest dla mnie bezdzietność? To przede wszystkim slow life – życie w niespiesznym tempie, pełne spokoju, świadome i przyjemne. To branie na siebie tyle odpowiedzialności, ile się chce/potrafi udźwignąć. To dostrzeganie sensu życia w małych sprawach i przelotnych chwilach, nie zaś w wielkich misjach, zdobywaniu szczytów czy pokonywaniu kolejnych życiowych etapów. W moim mieszkaniu wisi płaskorzeźba z cytatem:

„Życia nie mierzy się liczbą oddechów, ale chwilami, w których oddech wstrzymujemy”.

Te słowa przypominają mi o dwóch ważnych w życiu emocjach: ekscytacji i zachwycie. Jestem przekonana, że wszyscy tęsknimy za takim stanem uniesienia, chcielibyśmy mieć w sobie tę uskrzydlającą energię, która daje napęd do życia i działania. Oczywiście każdego napędza co innego. Dla jednych spełnieniem będzie rodzicielstwo, dla innych kariera, dla jeszcze innych podróże. Ktoś wybierze stan duchowny, ktoś inny poszuka szczęścia i wyciszenia w buddyzmie. Większość z nas prawdopodobnie spróbuje połączyć w jedno udane życie przynajmniej kilka z tych aktywności.

Ja stawiam na przyjemność. Taka prosta, życiowa wartość, a jakże kontrowersyjna w naszej kulturze, gloryfikującej poświęcenie i cierpiętnictwo.

Przyjemność to bardzo ważny stan, powiedziałabym nawet – stan wagi państwowej. Osoby, które doświadczają przyjemności i radości na co dzień, są po prostu lepsze dla świata. Prosta zasada: zadbaj o siebie, daj sobie, a będziesz mieć z czego dać innym. Jeżeli jest nam dobrze ze sobą, nie mamy ochoty krzywdzić innych. Ba! Przyjemnością można nawet naprawić świat. Nie cierpieniem, nie poświęceniem, a właśnie przyjemnością – małą, dużą, kolorową, cichą, roztańczoną, rozmarzoną, pomocną, tolerancyjną, falującą, wirującą, otulającą, otwierającą, zapraszającą…

W czym tkwi problem?

Oczywiście w relacjach z innymi. Ludzie bezdzietni są postrzegani przez społeczeństwo jako osoby próżne, egoistyczne, narcystyczne, a nawet chciwe i skąpe (bo nie chcą łożyć na dzieci). Trudno nie zapytać: dlaczego? Dlaczego budzimy tak negatywne emocje? Może dlatego, że samym swoim istnieniem burzymy obowiązujący do niedawna, jedynie słuszny porządek społeczny? A może dlatego, że nie wstydzimy się chodzić swoimi ścieżkami? Czasami pewnie jesteśmy jak wyrzut sumienia – samym swoim istnieniem skłaniamy do refleksji tych, którzy być może wcześniej nie zastanawiali się, jak chcą żyć. Tak czy siak, budzimy niepokój. No bo jak to? Jak można żyć dla siebie albo dla partnera, skoro jedynym „prawdziwym” sensem życia powinno być potomstwo? Jak można nie dać się ukrzyżować i nie podzielić losu większości? Nie pocierpieć, nie poświęcić się, nie być ofiarną matką, mieć gdzieś emerytury i dylemat szklanki wody? Jak można tak bezczelnie zlekceważyć błogosławieństwo miłości macierzyńskiej? Gdyby jeszcze mieć jakieś wygodne wytłumaczenie, jakieś akceptowalne społecznie alibi, na przykład sukienkę zakonną albo karierę naukową światowego formatu… Ale cóż, zakonnicą nie zostanę, na Nobla też pewnie nie zasłużę, więc nie ma dla mnie usprawiedliwienia.

I znowu ta przyjemność…

Co jakiś czas pojawia się w mojej głowie pytanie: czy ludzie naprawdę szczęśliwi, a przynajmniej pogodzeni ze swoim rodzicielstwem, wytykaliby innym ludziom bezdzietność? Czy prześladowaliby ich „życzliwymi” radami i napomnieniami, że będą żałować, że czeka ich zgorzkniała starość, że pasożytują na reszcie społeczeństwa? No nie! Człowiek zadowolony nie próbuje odbierać radości innym. Gdy widzi kogoś szczęśliwszego od siebie, pyta: „Wooow, jak ty to robisz?”. Inspiruje się cudzym sukcesem, zamiast go deptać. Jeśli się oburza, to z powodu krzywdy, jaką dostrzega wokoło, ale nigdy z powodu cudzego szczęścia czy zadowolenia z życia. Zauważyłam, że im lepiej mi ze sobą, tym mniej jestem lubiana przez tych, którym w życiu coś nie wyszło. Zamiast szukać winy w sobie, wolą uderzyć we mnie. To prosty i znany od lat mechanizm: „Chcesz poczuć się lepiej? Znajdź sobie wroga i sponiewieraj go”.

Oczywiście nie ma idealnych scenariuszy ani niezawodnych recept na życie. Człowiek zadowolony to rozumie i nie oczekuje codziennej porcji fanfar. Potrafi czerpać przyjemność z drobiazgów, nie trzęsie portkami przed przyszłością, ale żyje tu i teraz. Nieraz słyszałam raniące słowa: „Nic nie wiesz o życiu” – twarda, bezwzględna ocena, która dyskryminuje mnie i całkowicie deprecjonuje. Oni wiedzą, ja nie. Czy naprawdę muszę mieć męża pijaka, pusty portfel, dzieci, kredyty i codzienną gonitwę, by zostać uznaną za dzielnego i wartościowego człowieka? Podejrzewam, że ludzie, którzy odmawiają mi wiedzy o życiu, nie chcą zrobić ze mnie bohaterki, a jedynie próbują wciągnąć mnie do swojej wspólnoty, która mówi: „Ja mam kiepsko, ty też miej kiepsko. Cierpmy razem, narzekajmy razem. Ja cierpię, to i ty cierp”. Co tu dużo mówić, czasami budzimy po prostu zazdrość.

Uciekamy od filozofii cierpienia i praktykujemy filozofię przyjemności. Oczywiście znam sporo rodzin z dziećmi pozytywnie lub neutralnie nastawionych do bezdzietnego stylu życia, do różnorodności i odmienności. To ludzie tolerancyjni, otwarci, ale przede wszystkim – spełniający się w swoich wyborach i czerpiący radość z tego, jak żyją. A zatem żyjąc przyjemnie, dajmy przyjemnie żyć innym!

To co lubię:

Podzielę się z Wami moją przyjemnością. Taką zwyczajną, prostą, ale niezwykle uskrzydlającą:

Powolne poranki, gdy mogę pić kawę w łóżku. Kawa z cynamonem, na słodko. Sezonowo do kawy talerz z owocami, drobno pokrojonymi. Wolno, powoli, jeszcze wolniej. Czasem sama, czasem w towarzystwie. To może być ukochany facet, to może być przyjaciółka, która przyjechała w odwiedziny. Małe łyczki, drobne kąski, słodycz i błogość odczuwalna w ciele, w umyśle, w przestrzeni wokoło.
Śniadania jedzone w południe, tak samo wolno i przyjemnie. Najlepiej w towarzystwie. Stół koniecznie pięknie udekorowany. Karmię zmysły, nie tylko żołądek. Z biologicznej potrzeby robię rytuał. Po takim śniadaniu do wieczora mogę nie jeść. Zresztą, nie przepadam za gotowaniem obiadów, unikam rutyny w kuchni, nie narzucam sobie godzin, pór ani norm. Nie przejmuję się wytycznymi dietetyków wszelkiej maści. Mój kompas wewnętrzny jest najlepszym przewodnikiem, a on podpowiada mi, że potrzebuję leniwych śniadanek, urokliwych obiadokolacji i artyzmu w tym wszystkim.
Ogród, drzewa, krzaczki, róże i chwaściki. To, co uwielbiam i kocham nad życie, to kontakt z przyrodą. Jestem oszalałą, żywotną boginią, gdy sadzę drzewka, gdy babram się w ziemi, gdy tuptam wokół grządek sałaty lub po raz setny zerkam na dojrzewające kiście winogron. Przez 35 lat żyłam w dużych aglomeracjach miejskich, od kamienic, bloków po tzw. „apartamenty”. Od niespełna 4 lat mieszkam na wsi, na skraju lasu, i choć bałaganu i pracy mam tu sporo, ogromną przyjemność czerpię z kreowania zielonej przestrzeni wokół mnie, z widoku drzew za oknami, z obserwowania ptaków (i dokarmiania ich zimą). Mam niemałą już kolekcję nasion starych odmian roślin jadalnych, a ostatnio godzinami czytam o gatunkach róż, bo marzy mi się, by wokół domu rosły pachnące krzewy ozdobne.
Spacer w piżamie wokół domu. To moja przyjemność na ciepłe, letnie dni. To kolejny wielki plus życia na wsi – mogę wyjść z domu w kapciach i piżamie, albo boso w starej koszuli. Tej wolności bardzo mi kiedyś brakowało – wyjść z domu bez przygotowań, wyjść na świat i sobie pospacerować. Piękne, po prostu piękne…
Spokojne planowanie. Notes, cisza, wewnętrzny spokój, harmonia, często herbata i ciastka pod ręką. Już tylko tak, w przyjemny dla mnie sposób pracuję nad organizacją spraw, które są do ogarnięcia. To moja nowa metoda, ale świetnie się sprawdza. Robię listy spraw ważnych i mniej ważnych, rozpisuję na dni tygodnia, a co niezrobione, przechodzi na kolejny tydzień. W takim spokojnym planowaniu jest przestrzeń na mnie. Priorytetem nie jest wykonane zadanie, a uczucia, jakie mi w tym towarzyszą. To zastanawianie się, co mogę/chcę w danym momencie zrobić. Czy mam siłę? Czy dam radę? Skąd moje zmęczenie czy opór wobec czegoś? Jestem wyczerpana budową domu i daję sobie prawo do lenistwa, nic się też nie stanie, jeśli spóźnię się z zapłaceniem jakiegoś rachunku, bo brakuje mi siły albo ochoty do działania.
Książka albo tomik poezji. Dawkuję sobie literaturę w takich dawkach, by wciąż sprawiała radość. Nie tyle, by sprostać jakimś normom, by się załapać do grona intelektualistów. Mam to gdzieś. Czytam poezję, bo lubię, bo ją czuję, bo mnie porywa, zachwyca i wzrusza. Mam wyrąbane, że nie znam się na malarstwie, chociaż uwielbiam podziwiać obrazy w muzeach. Przyjemnie mi z książką, tak jak innym przyjemnie pograć w Playstation czy uprawiać trekking.
„Mam wyrąbane”. To taka prosta, fajna filozofia. Nie całkowicie, ale na tyle, by nie stać się zewnątrzsterowalną. Mój kumpel kiedyś zażartował: „Miej wyrąbane, a będzie ci dane”. No przecież! Moje nowe motto! To coś, do czego długo dojrzewałam. Dziś uprawiam regularnie. To mój klucz do przyjemności.
Romantyzm. Kąpiele przy świecach, z lampką wina. Kwiaty w wazonie. Sukienka i fryzura w stylu retro. Tkliwy film o miłości. Może oklepane, ale dla mnie przyjemne. Wcale się tego nie wstydzę.
Muzyka. Śpiewam karaoke, gdy nikt nie słyszy. Zamierzam zacząć uczyć się gry na pianinie. Instrument już jest. Czekam na dobry moment, gdy poczuję gotowość do regularnych ćwiczeń. Na razie sobie „brzdąkam” i czuję się wspaniale! Nie wiem, czy się nauczę pięknie grać, to sprawa drugorzędna. Liczy się przyjemność, którą odczuwam, gdy słyszę brzmienie strun. To nic, że dobiegam 40-ki, to nic, że nie umiem. Przyjemnie jest dać sobie prawo do… przyjemności.
Czytam Bezdzietnik. To moja nowa pozycja na liście przyjemności i moje nowe miejsce, na które zrobiłam już przestrzeń. Wirtualne spotkania z Wami, z tym, co czujecie, myślicie, jak postrzegacie świat, stanowią dla mnie wsparcie (nie jestem sama z moimi poglądami) i dają radość. Niezwykle mi się podoba styl pisania Edyty, a Wasze komentarze i ożywione dyskusje są czasem twórcze, czasem zabawne. Fajnie tu i … przyjemnie.

A co Wam sprawia przyjemność? Gdzie ją znajdujecie? Jak pielęgnujecie?

Zdjęcia: Pixabay

9 lutego, 2019 193 komentarze

Wasze historie

Gdy bezdzietność to nie wybór, a nieuchronność. Historia czytelniczki

autor Chwatka Niematka

Narracje o bezdzietności są dwie. Obie przygnębiająco płaskie. Pierwsza – oni CHCĄ DZIECI, ale nie mogą ich mieć. Cierpią i mają prawo do współczucia niezgrabnie ześlizgującego się w litość. Druga – oni NIE CHCĄ DZIECI, a drogocenne rodzicielstwo rozmieniają na drobniaki z nędznego kruszcu: spokój, karierę i dobrobyt. Społeczeństwo ich nie lubi i traktuje z lodowatą pogardą.

W tych płaskich figurkach origami – lekkoduchów i cierpiętników – trudno doszukać się realnych ludzi z ich złożoną motywacją. Katalog prawdziwych przyczyn bezdzietności, gdyby taki powstał, z powodzeniem przebiłby „Najgrubszą książkę świata” (wyobraźcie sobie, że jest coś takiego!). Bo powodów bezdzietności, jak już wielokrotnie pisałam, jest mnóstwo. Niektóre z nich brzmią jak oda do radości, inne uderzają w depresyjne tony, ale wszystkie zasługują na szacunek. Dziś przedstawiam wam historię „Justyny”. Nie chcę jej zagadać, bo choć krótka, o ciemnych stronach macierzyństwa mówi wystarczająco dużo i dobitnie. Skomentuję ją jednym zdaniem: czasami bezdzietność to akt głębokiego współczucia i solidarności z dzieckiem, które nigdy nie przyjdzie na świat.

Oddaję głos „Justynie”…

Jestem singielką, bezdzietną z wyboru. Chociaż chyba powinnam napisać: z doświadczenia życiowego. Zawsze byłam tym gorszym dzieckiem. Bez przerwy słyszałam: „nie umiesz”, „nie nadajesz się”, „nie pchaj się, inni są lepsi” itp.

Gdy odniosłam sukces, było:

– Napewno się pomylili.

Kiedy poniosłam porażkę:

– Przecież ci mówiłam, że się nie nadajesz! Po co się pchałaś?

Chciałam rower, zegarek, aparat?

– Po co ci to? Przecież nie umiesz, nie znasz się!

I tak od wczesnego dzieciństwa aż do dziś. Do tego jeszcze: „Nigdzie nie pójdziesz, bo cię zgwałcą”. Musiałam tego słuchać, nie wiedząc jeszcze, co to gwałt. Słowem wyjaśnienia – jestem owocem gwałtu małżeńskiego, o czym dowiedziałam się, gdy mama zachorowała na alzheimera. Któregoś dnia napluła na mnie i wykrzyczała mi w twarz: „Najbardziej żałuję tego, że cię urodziłam”. Tak wiec moja decyzja o niezakładaniu rodziny podyktowana jest doświadczeniem życiowym. Wcześniej kilkoro znajomych pytało mnie, czemu nie mam dzieci. Wyjaśniałam, że nie planuję i się do tego nie nadaję, i to zwykle wystarczało. Tylko mój świętej pamięci tato nigdy nie pogodził się z tym, że nie będzie miał wnuka (wnuka ze strony syna nie uznał). Jednak w największe osłupienie wprawił mnie spowiednik. Zapytał, ile mam lat, a gdy usłyszał, że trzydzieści, zapytał, ile mam dzieci. Powiedziałam, że nie mam i nie zamierzam mieć, a wtedy ono oświadczył, że kobieta zbawia się przez rodzenie dzieci, i skoro świadomie odrzucam macierzyństwo, będę potępiona. Nawet nie chciał udzielić mi rozgrzeszenia. Dopiero gdy mu obiecałam, że przemyślę swoją decyzję, rozgrzeszenie dostałam. Dobrze, że kazał decyzję przemyśleć, a nie obowiązkowo ją zmienić. Oczywiście wszystko przemyślałam, ale niczego nie zmieniłam w swoim życiu. Kontakt z małym dzieckiem mam – mój brat ma syna – ale jakoś nie oszalałam na jego punkcie. A urodzić dziecka z nadzieją, że oszaleję z miłości do niego, nie chcę. Nie zamierzam się w ten sposób sprawdzać. Zresztą mając takie, a nie inne doświadczenia, nie będę w stanie zaoferować dziecku dobrego życia. Czy mogłabym mu dać coś więcej niż to, co sama dostałam? Nie chcę fundować mu poczucia wartości poniżej depresji geograficznej i życia spędzanego w gabinetach psychologicznych. Sprawę ułatwia fakt, że nikt nie chciał być z czymś takim jak ja, więc małżeństwo też mam z głowy. Ot i cała moja historia… .

Zdjęcie: https://pixabay.com/

20 lipca, 2018 23 komentarze

Wydarzenia

Rozmowy od serca i zabawy językiem. Relacja z Dnia Bezdzietnika

autor Chwatka Niematka

Pierwsze koty za płoty. W upalne, niedzielne popołudnie spotkaliśmy się po raz pierwszy pod szyldem Bezdzietnika. Nie było nas dużo, raptem sześć osób, ale to nie przeszkodziło nam poszaleć! Okazuje się, że bezdzietni, nawet jeżeli w ogóle się nie znają, mają sobie mnóstwo rzeczy do powiedzenia. Gadaliśmy więc od serca, jedliśmy, piliśmy, robiliśmy głupie miny i bawiliśmy się językiem. Bo język, jak pisałam w poście o samotności, i pewnie napiszę jeszcze nieraz, jest przeciwko nam. Słowo „bezdzietni” na odległość śmierdzi deficytem, brakiem, niespełnieniem. Nie każdy chce pod tym szyldem występować. Niektórzy z nas wolą mówić „niedzietni”, „childfree”. Albo nie mówią o tym wcale. Jak pisze Andrzej Marzec w eseju „Niczego nie urodzić”:

Bezdzietność funkcjonuje w kulturze jako synonim egzystencji niepełnej, wybrakowanej, niespełnionej, a przez to również bezcelowej. Można powiedzieć, że stanowi objaw życia bezwartościowego, bezpłodnego, a zatem bezproduktywnego. Które okazuje się niewarte przeżycia.

I my, przy dobrym kraftowym piwie, postanowiliśmy znaleźć temu brzydkiemu słowu na „B” fajnych kompanów. Bo rzeczywiście towarzystwo takich szemranych typów jak „bezrobotny”, „bezproduktywny”, „bezwartościowy” czy „bezcelowy” na dłuższą metę może być męczące:) I powiem wam: nie było łatwo, ale w końcu daliśmy radę!
Stwierdziliśmy, że jesteśmy:

BEZKONKURENCYJNI,
BEZKOMPROMISOWI
I BEZDYSKUSYJNIE BEZDZIETNI!:)

I tego się trzymamy!

To pierwsze spotkanie z Wami dało mi mnóstwo radości i satysfakcji. W przywoływanym już wcześniej poście o samotności zastanawiałam się:

Dlaczego biegacze szukają towarzystwa biegaczy, nurkowie spotykają się z nurkami, blogerzy z blogerami, Krystyny z Krystynami, a ludzie bez dzieci odżegnują się od jakiejkolwiek wspólnoty?

Okazuje się, że taka wspólnota jest potrzebna i możliwa. Ale przede wszystkim – jest radosna, ciekawa i inspirująca! Dziękuję Wam: Martyno, Kasiu, Malwino i Pawle! Do zobaczenia wkrótce! Całe lato przed nami:)

A oto fotorelacja:)

Photo: Luiza Różycka

Photo Place: Pizzeria Przestrzeń, Wrocław, Al. Paderewskiego 35
@przestrzenpub

5 czerwca, 2018 11 komentarzy

Punkt widzenia

Samobójczy wpis o tym, że życie bez dzieci to katastrofa

autor Chwatka Niematka

Dziś Bezdzietnik, jako że jest blogowym młokosem, z definicji krnąbrnym i nieobliczalnym, postanowił sam pod sobą wykopać dołek – czyli udowodnić, że życie bez dzieci to katastrofa. Wszystkich, którzy lubią swój bezdzietny status, proszę o natychmiastowe opuszczenie tej strony, wymazanie jej z pamięci i listy polubień na fejsie. Reszta może zostać i radośnie obserwować, jak bezdzietne obiboki zbierają zasłużone bęcki.

Oto cała prawda o życiu bez dzieci.

Życie bez dzieci to wieczna zgryzota. Bo wybija siedemnasta i trzeba coś ze sobą począć. Siłownia? Warsztaty z burleski? Nauka norweskiego? Gdy spora część ludzkości w domowym zaciszu dogląda potomstwa, sprawdza zeszyty czy negocjuje podwyżkę kieszonkowego, ty, bezdzietny nieszczęśniku, łamiesz sobie język na norweskich dyftongach albo pocisz się, próbując opanować paso doble. No i co z tego masz, prócz pozdzieranych pięt i przeczytanych sześciu tomów „Mojej walki” Knausgarda w oryginale?

Życie bez dzieci to jet lag, odciski i wyrzuty sumienia. Bo tak się dziwnie składa, że jeżeli człowiek ma czas i trochę kasy, od razu zaczyna trwonić to na podróże. I buja się od bieguna do bieguna, od Grenlandii po Australię, narzucając się planecie i powiększając dziurę ozonową. Zamiast siedzieć na kanapie, oglądać Discovery i karmić oseska.

Życie bez dzieci to nieustanne wyrzeczenia. Taki bezdzietny osobnik lekkomyślnie wyrzeka się zasiłków macierzyńskich, urlopów rodzicielskich, becikowego, wózkowego, wolnego z tytułu opieki nad dzieckiem, a nawet 500+! Asceta. Albo idiota. Bo kto normalny nie bierze, jak dają? Żeby mu jeszcze za to pomnik postawili, ale gdzie tam! Wciąż słyszy, że jest szkodnikiem, pasożytem i obciążeniem dla budżetu. I musi z tym żyć.

Życie bez dzieci to bezsensowne nałogi. Na przykład uzależnienie od psa albo kota. Bierze sobie taki bezdzietny biedaczyna persa albo innego maltańczyka i od razu cofa się w rozwoju o epokę świetlną. Zamiast mówić, plecie bzdury o bezglutenowej karmie. Zamiast się rozmnażać, rozmnaża sierściucha. Zamiast martwić się o to, kto mu szklankę wody na starość poda, martwi się, jak podać kotu czopek. A przecież, powiedzmy to sobie jasno, kot nie będzie mu zmieniał na starość pampersów!

Życie bez dzieci to prosta droga do terroryzmu. Wielu bezdzietnych rezygnuje z potomstwa dla dobra planety. Inni poświęcają swój wolny czas na działalność społeczną, opiekę nad zwierzętami albo rozpieszczanie siostrzeńców. A przecież każdy trzeźwo myślący egzemplarz homo sapiens powinien inwestować wyłącznie we własne geny. Bo inaczej człowiek zostaje ekologiem, altruistą albo nawet ekoterrorystą.

Życie bez dzieci to długie i ciche wieczory… z winem, książką i ulubionymi serialami, a to całkowicie wbrew naturze. Gdyby Bóg chciał, żeby ludzkość spędzała wieczory, oglądając seriale, stworzyłby Netflixa. A każde dziecko wie, że Netflixa stworzyli Amerykanie.

Życie bez dzieci to długi, monotonny związek. Statystyki dowodzą, że małżeństwa bez dzieci są szczęśliwsze, trwalsze i dają więcej satysfakcji niż małżeństwa z dziećmi. I jak tu nie rozpaczać?! Człowiek chciałby się pokłócić, trzasnąć drzwiami, wystąpić o separację, a tu klops! Szczęście i harmonia. Nic tylko palnąć sobie w łeb!

Życie bez dzieci to niebezpieczeństwo zrobienia kariery. No bo skoro nie ma dzieci, to coś trzeba robić. A wiadomo, że nic tak nie unieszczęśliwia człowieka jak kariera zawodowa. Gabinety psychologiczne pełne są dyrektorów, biznesmenów i artystów na skraju załamania nerwowego. Za to brak pracy, brak ambicji i brak samodzielności finansowej to prosta droga do życiowego spełnienia.

Życie bez dzieci to ponure widoki na przyszłość. Wiadomo, każdy bezdzietny będzie żałował, umierał w skrajniej biedzie i osamotnieniu, i nawet kot karmiony bezglutenowymi chrupkami się na niego wypnie.

I tak to wygląda. Bez upiększeń i przekłamań. Czy jesteście na to gotowi?:)

Rys. Aneta Gwóżdź

9 marca, 2018 21 komentarzy