Gdy jedno chce dziecka, a drugie nie. Poradnik dla desperatów

O tym, że nie chcę mieć dzieci mój partner wiedział jeszcze nim poszliśmy na pierwszą randkę. O moim ateiźmie i o tym, że na ślub w holiłudzkim wydaniu nie ma co liczyć – też. Nie bardzo wiem, jakim sposobem ludzie są razem i nie mają przegadanych tak fundamentalnych spraw.

Mam właśnie ten okropny problem… Ja nie chce mieć dzieci (z wielu powodów), a mój partner chce. Ja nie wiem, co mam zrobić, tu kompromisu nie ma. Nie wiem, czy kiedyś zdanie mi się zmieni, czy zachce dziecko. A boję się, że jeśli nie będę chciała dziecka – mój partner odejdzie. Bije się z myślami, denerwuje i stresuje. 🙁

Kiedy z mężem (wtedy chłopakiem) mieliśmy po dwadzieścia kilka lat i planowaliśmy wspólne życie dzieci się pojawiały w tych rozmowach. I to był nawet bardzo konkretny plan: jedno „rodzone”, jedno adoptowane. Obowiązkowo chłopiec i dziewczynka. Teraz wiem, ze to było zwykłe marzycielstwo, na zasadzie: bedziemy mieć ładny dom, dwójkę dzieci, psa i kota. Potem, zwłaszcza przed ślubem już tego tematu nie omawialiśmy. Nie zapomnę jak zaczęła kiełkować we mnie myśl, że jednak dzieci nie chce. Bałam się mu powiedzieć, myslalam że się przez to rozstaniemy, a jesteśmy ze sobą już 15 lat. Na szczęście mąż zmienił zdanie tak samo jak ja! Cudowne to było uczucie i chyba pokochałam go przez to mocniej ?

A ja po kilku lataj samej bo tak prościej było poznałam kogoś gdzie od razu niestety poczułam ,,to ten facet,, i jak zawsze deklarowałam stanowcze nie dla dziecka tak coś mój organizm oszalał i choć od początku pierwszego spotkania owy wiedział że ja ni chce mieć dzieci tak zaczyna się ze mną dziać coś dziwnego czego kompletnie nie rozumiem i choć to nasze początki to ja nadałam szybkie tempo dla tego związku a widzę choć delikatnie że on chyba by chciał – fakt takie delikatne to nie sądzę by mocniej w ten temat się zagłębiał o ile ja tego nie zrobię ale sam fakt odczuć chyba bardziej boje się samego fizjologicznego procesu bycia w ciąży i porodu niż dziecka z drugiej strony myślę że poczekam troszkę i konkretniej zapytam co gdybym zmieniła zdanie,a co gdybym jednak nie zmieniła.

Droga Edyto, bardzo dziękuję Ci za Twój blog. Ja nigdy nie lubiłam dzieci, irytowały mnie, hałasowały, w wielu przypadkach zmieniały fajne kobiety w sfokusowane tylko na dziecku „madki”. Jednak gdy 5 lat temu poznałam mojego obecnego męża cos się zmieniło, poczułam że może jednak, w końcu wszyscy dookoła mają dzieci i jakoś sobie radzą, a mój mąż to anioł nie człowiek. Szybko się pobraliśmy i zaczęliśmy starania. Dziś mam za sobą 3lata łez, walki, modlitw o dwie kreski. Po zwiedzeniu wszystkich wrocławskich klinik od niepłodności coś się we mnie wypaliło. Poczułam że już dość, że nie warto już dłużej cierpieć. Mam już „swoje lata”, cenię sobie że wracam z pracy i mam tzw. święty spokój… Gdy wracam do domu po wizycie u znajomych którzy mają dzieci, to często myślę „uff jak dobrze że już mam spokój”, wręcz im współczuję ze maja tak 24h/7. Jednak mój mąż chce walczyć dalej… Wiem że byłby wspaniałym tatą, kochającym i troskliwym. Myśli nawet o adopcji, ale dla mnie jest ona niemożliwa. Widzę jak on cierpi, jak patrzy na swoich chrześniaków, dzieci znajomych. Obawiam się że nasze małżeństwo nie przetrwa tej ciężkiej próby. Coraz częściej myślę o rozwodzie, żeby dać mu wolność, żeby moze z inną kobietą która może zostać matka odnajdzie szczęście. Za bardzo go kocham żeby odbierać mu szansę na szczęście.

Pobieraliśmy się młodo i z dzikiej miłości, i było „jasne” wówczas, że będziemy mieć dzieci (na zasadzie schematu: ślub-> dzieci) ale szczęśliwie było również jasne, że najpierw należy dokończyć studia. To dało nam czas do rewizji założenia o dzieciach.

Nie znoszę stwierdzenia „dojrzejesz do tej decyzji” (sic!) bo akurat w moim przypadku kierunek dojrzewania był dokładnie odwrotny – jako 22 latka byłam gotowa mieć dzieci (nawet imiona były wybrane) ale z wiekiem zaczęło się to zmieniać – Bogu dzięki, u obydwojga.

Kiedyś miałam w sobie niepokój, czy mój Mąż rzeczywiście zmienia kierunek myślenia wraz ze mną, czy „jedynie” robi to z miłości (po 14 latach małżeństwa nadal wielbi on ziemię, po której stąpam, i nie było jeszcze niczego, czego by dla mnie nie zrobił) ale szczęśliwie wydarzyło się coś, co definitywnie udzieliło mi odpowiedzi na to pytanie – a mianowicie fałszywy alarm ciążowy.
Troszkę się dziwię, że piszecie o smuteczku przy analogicznej okazji, ale widać jesteśmy inne – ja z tamtego koszmarnego dnia pamiętam zwierzęcy strach, redukujący do poziomu wyjącego kłębka. I nie dającą się do niczego porównać ulgę, gdy okazało się, że wszystko jest tak, jak być powinno.
Mój mąż jasno wtedy pokazał, że naprawdę – tak jak ja – nie chce mieć dzieci i nie żywi ukrytych pragnień w tym względzie.
Nie ma lepszego moim zdaniem sprawdzianu dla swoich własnych – i partnera – uczuć, niż fałszywy alarm. Gdyby nie to, że jest to technicznie niemożliwe, po prostu bym coś takiego polecała tym, którzy się wahają.

Witam Serdecznie.
Trafiłem tu przez przypadek szukając w otchłaniach Internetu rozwiązania mojego problemu. Widzę że piszą tu głownie panie więc trochę mi niezręcznie ale co tam 😉
Mam 31 lat, żona 32 lata. Jesteśmy 2 lata po ślubie. Mamy mieszkanie, pracujemy na etacie, nasza sytuacja materialna jest w miarę stabilna. Bez szaleństw ale jesteśmy usatysfakcjonowani. Przed ślubem nie rozmawialiśmy o dzieciach, po ślubie razem stwierdziliśmy, że chcemy mieć dzieci ale jeszcze nie teraz, tak za 2-3 lata zacząć się starać, żeby trochę poszaleć i się finansowo ogarnąć.
Niestety po ślubie nasz związek mocno się popsuł mimo iż nigdy nie był idealny. Często się kłócimy o totalne pierdoły. Taka kłótnia potrafi trwać czasem nawet tydzień i niszczy nas psychicznie i fizycznie. Jako iż jest między nami nie za ciekawie to zebrałem się w sobie na szczerą rozmowę i powiedziałem, że nie wyobrażam sobie obecnie posiadania dzieci bo jak my się teraz nie możemy dogadać to co będzie jak się pojawi dziecko? Zostałem oczywiście od razy wyzwany od egoistów, że ją całe życie oszukiwałem i że zmarnowałem jej 12 lat życia. Do tego od razu groźba, że chce się rozwieźć i że jak ja nie potrzebuje dziecka to ona nie potrzebuje seksu.
Nie mam zamiaru się tu kreować na świętoszka ale poczułem się tym mocno urażony. Obydwoje mamy bardzo wybuchowe charaktery, często mówimy w nerwach słowa których żałujemy, nasze kłótnie są patologiczne – patrząc na to z boku. Różnica jest taka, że ja jestem impulsywny ale szybko trzeźwieję i przepraszam, nie czuję urazy, zawszę pierwszy rękę wyciągnę i godzimy się zwykle bo ja do tego dążę. ona z kolei jest osobą impulsywną a do tego bardzo zawziętą i potrafi taką kłótnie przez kilka dni trzymać. Trochę kieruje się pobudkami egoistycznymi bo mam dosyć ambitne plany na najbliższe lata i chciałbym w końcu po-korzystać z życia bo się finansowo w końcu zaczęło układać. Zaproponowałem żebyśmy ten temat odłożyli pojeździli sobie trochę i odpoczęli od problemów to usłyszałem że wycieczką jej nie przekupie i że mam w końcu dorosnąć. W tym momencie zrozumiałem, że nie chce mieć dzieci i skupić się na sobie/na nas.
Wiem że decyzja o dziecku to decyzja wspólna ale boje się, że zakończy się to rozstaniem. Z góry dziękuję za przeczytanie mojego zwierzenia, które przyszło mi dosyć ciężko 😉
Pozdrawiam

Kiedy poznaliśmy się z moim narzeczonym to była naprawdę jak historia z romantycznego filmu. Nie jesteśmy że sobą bardzo długo, ale od początku wiedzieliśmy , że chcemy być razem i się zestarzec. Kiedy on wspominał ,że nie wie czy chce być ojcem to przyznaje , że bagatelizowalam to. Trochę uspilo moja czujność , że czasem gdzieś rzucił coś o dziecku kiedyś, pamiętam jak napisał mi kiedyś list że jestem miłością jego życia i chce żebym była matka jego dzieci. Jesteśmy 4 msc przed ślubem, a wczoraj mój narzeczony dobitnie powiedział ,że nie chce ślubu. Nie jest w stanie mi zapewnić, że jego chec do posiadania dzieci się zmieni, że kiedykolwiek się to zmieni, a skoro ja nie jestem w stanie mu powiedzieć, że będę z nim nawet jeśli nie zdecydujemy się na dziecko to sprawa ślubu jest pod wielkim znakiem zapytania. Ja nie chce mieć dzieci teraz, ani nawet za rok, wydaje mi się , że kiedy je będę chciała, po prostu tak myślałam , że kiedyś nadejdzie ten moment. Kocham mojego A do szaleństwa , ale ja po prostu sama nie wiem co mam z tym wszystkim zrobić. Przecież nie po to się wchodzi w związek małżeński, żeby się rozwodzić za kilka lat… A z drugiej strony czy Ja mogę to nawet winić? Zdecydował się na szczerość, której ni3 docenilam na początku, kategorycznie powiedziałam, że ślubu nie będzie i oddalam mu pierścionek. Chociaż powtarza , że bardzo mnie kocha i chce że mną być, ale musi wiedzieć czy będę z nim nawet jeśli on nigdy nie poczuje potrzeby żeby zostać ojcem….

Hej jak fajnie, że tu trafiłam. Moja sytuacja wygląda troszkę inaczej. Jestem szczesliwą matką i narzeczoną. Jestem w związku z moim narzyczonym, ktory jest po rozwodzie i ma dwojke dzieci z poprzedniego małżeństwa , ja mam syna z poprzedniego związku. Od poczatku naszej znajomości mówiłam, że chcę mieć jeszcze jedno dziecko i ślub. Sytuacja była jasna i klarowna. Nigdy nie powiedział, że on widzi życie inaczej, wręcz przeciwnie potwierdzał, że oczekuje tego samego. Dzis po 5 latach bycia razem (2 lata w narzeczeństwie) czuję się oszukana. Gdy zaczynam rozmowę na temat dziecka twierdzi, że teraz jest budowa (budujemy dom) i że nie wszystko naraz. Ja nie mogę spać bo myślę o dziecku, gdy się kochamy skupiam się tylko na tej myśli gdy lezymy juz po ja zalewam się łzami, że znowu nic nie zrobił w tym kierunku. Były już wyrzuty z mojej strony, płaczę, dąsam się i wiecznie słyszę NIE WSZYSTKO NA RAZ. Mam 34 lata i boję się, że będę za stara gdy On się zdecyduje lub nie. Wiem, że gdy nie bęďę miała dziecka On nie będzie miał życia, bo będę wypominała mu, że to przez niego jestem nieszczesliwa. Próbuje skupiać się na czymś innym ale i tak wiecznie myslę o ciąży i byciu matką i o tym, żeby syn miał rodzeństwo. Nawet budowa domu mnie przestala cieszyc.

Jak to dobrze przeczytać posty osób, które chcą mieć lub mają dzieci oraz tych, które nie chcą mieć dzieci, ale rozmawiają o tym, a nie obrażają się nawzajem…
Mam 39 lat i od połowy podstawówki wiedziałam i czułam, że nie chcę wychodzić za mąż i przede wszystkim nie chcę mieć dzieci. Miałam dwa momenty, kiedy czysto pragmatycznie myślałam o możliwości ślubu, ale nigdy, nawet przez moment, nie zmieniła się moja postawa w sprawie posiadania dzieci. O tej postawie mówiłam zawsze w każdym związku, wyraźne deklaracje partnerów, którzy myśleli o dzieciach, nie spowodowały nawet cienia wahania u mnie, co najwyżej utwierdzałam się w przekonaniu, że nie chcę zostać matką. Sama myśl o potencjalnym dziecku budziła grozę, lęk, poczucie, że byłoby to dla mnie tragedią i największym nieszczęściem .
Tymczasem u koleżanek i w rodzinie zaczęły się rodzić dzieci i teraz wiem, że jestem po pierwsze, spełnionym, szczęśliwym człowiekiem, po drugie, dziewczyną najwspanialszego mężczyzny na świecie, po trzecie, ciocią bezwarunkowo zakochaną we wszystkich tych dzieciach w moim najbliższym otoczeniu – w takiej kolejności 🙂
Oczywiście od tych prawie dziesięciu lat bycia ciocią słyszę, że byłabym dobrą matką, ale ja wiem, że to nie jest prawdą. Mimo tych świetnych doświadczeń z ukochanymi maluszkami ani przez chwilę nie żałowałam, że nie mam swojego dziecka, ani przez moment nie poczułam wątpliwości.
Na szczęście mój partner ma już córkę i nie chce drugiego dziecka czy drugiego ślubu. Wiem, że nie ufa mi do końca i liczy się z tym, że jeszcze mogę zmienić zdanie, bo włączy mi się ten słynny biologiczny zegar i jeszcze bardziej słynny instynkt macierzyński.
Już Go nie przekonuję na siłę, co najwyżej się śmieję, że uwierzy mi pewnie dopiero wtedy, kiedy będę miała menopauzę 😉 Przyzwyczaiłam się do tego, że moja zadeklarowana bezdzietność budzi takie reakcje. Przez prawie 30 lat od rodziny i znajomych słyszę, że mi przejdzie, że jeszcze zobaczę, że to samo przyjdzie. Kiedyś tłumaczyłam na poważnie, dlaczego nie będę nigdy miała dzieci, teraz raczej mnie to bawi niż irytuje. Sama przy tym staram się okazywać szacunek i zrozumienie dla innych wyborów i nie nakłaniam nikogo do naśladowania mojego stylu życia.
Tym bardziej cieszy znalezienie bloga, w którym osoby o tak różnych doświadczeniach i odmiennych hierarchiach wartości potrafią ze sobą spokojnie rozmawiać.
Pani Edyto, dziękuję za tego bloga, za możliwość spotkania się z osobami myślącymi podobnie i za szansę wypowiedzenia się. Serdecznie Pani gratuluję pomysłu i wykonania 🙂

Dziękuję za odp ,no cóż wyjdzie na to że będziemy musieli się rozstać bo on chce stabilizacji nie patrzy na to co przeszłam i do tej pory przechodzę bo do końca życia muszę co
Miesiąc przyjmować ludzkie globuliny jest to spowodowane sepsami które były

A ja nie wiem. Myślałam, że wiem. Ale ostatnia, 4 strata tutaj mnie właśnie przywiodła. Że ja nie wiem. Że może podświadomie ja mam opór przed tym i to nie jest moja droga? W tej totalnej niewiedzy trwam i to jest tak trudne, że chyba boli bardziej niż sama strata…

„kto przemocą, groźbą bezprawną lub podstępem wymusza na partnerze decyzję o posiadaniu lub nieposiadaniu dziecka, powinien smażyć się w piekle!” – perełka! Wielbiciele k.k. wniebowzięci 🙂 Uwielbiam Pani artykuły!

Hmm… To są takie miejsca jak to! 😀 Siedzę z kotem na kolanach, z kubkiem herbaty malinowej.. Ja – kobieta , lat 36 … Zdecydowanie w większej ilości czasu szczęśliwa. Dziecko? Temat w moim życiu bardzo świeży i właściwie zastanawiam się czy coś przespałam, czy późno dojrzałam, czy po „wyjściu” z patologicznego domu rodzinnego byłam zbyt mocno skupiona na budowaniu swojego spokojnego otoczenia (wyprowadziłam się gdy miałam 19 lat), a może z tego właśnie powodu bałam się założyć rodzine. Mam cudownego partnera, stanowimy bardzo zgrany duet, związek z Nim jest dla mnie czymś zupełnie zaskakującym ( w kontekście doświadczeń z domu rodzinnego)… nikt nigdy nie obdarzył mnie taka ilością dobra. On od początku poinformował mnie ze nie chce więcej dzieci (ma dwoje z pierwszego małżeństwa- które są obecne w naszym życiu). A ja jestem czasami ( raczej rzadziej niż częściej) jakby na granicy chęci posiadania dziecka. Z jednej strony czuje ze jest mi dobrze jak jest… realizuje swoje pasje, odczuwam satysfakcję z tego co robię zawodowo i poza praca… ale czasami pojawia się to uczucie kłucia. Z drugiej strony na sama myśl ze mielibyśmy mieć dziecko paraliżuje mnie strach, lęk przed tym ze utracę to co mam- pewnego rodzaju wolność, bycie niezależną. Takie rozterki tez mysle ze są związane z nieubłagalnym zbliżaniem się do granicy wieku, gdzie już nie będzie wyboru.

.. mam poważny dylemat… 🙁 kompletnie nie wiem co zrobić… bardzo ale to BARDZO potrzebuję obiektywnej opinii kogoś z zewnątrz. Na psychologów, mediatorów etc. nie mam siły. Dwa lata temu wyszłam za mąż, mąż ma trójkę dzieci z poprzedniego małżeństwa (dorosłych żyjących już swoim życiem), ja mam dwójkę ze swojego poprzedniego związku tyle że są młodsze. Od początku związku (przed ślubem) rozmawialiśmy o wspólnym naszym dziecku. Wszystko jednak uległo zmianie.. zresztą nie tylko to ale również zaangażowanie męża w nasze małżeństwo…. i mi też się również odechciewa…. Może od kwestii najważniejszych – nie mieszkamy razem – mąż mieszka z „ciotką”, która nic nie wie o naszym małżeństwie a powodem jest jej ewentualne „rozczarowanie” i ryzyko wyrzucenia mojego męża z domu, który on chce zatrzymać dla syna (syn jest za granicą i zarabia na długi, które narobił korzystając z uciech życia). Mąż zamieszkuje wszak osobną część domu i rzadko się mija z ciotką aczkolwiek gdybym tam była często i to z dziećmi to by było słychać przez ścianę. Przed ślubem gdy była rozmowa na temat wspólnego mieszkania mąż mówił, żeby dać mu czas do wakacji (ślub braliśmy w marcu) a on do tego czasu porozmawia z ciotką, powie o mnie i zamieszkamy razem… W perspektywie było też ewentualnie większe mieszkanie mojej mamy (obecnie zamieszkuję kawalerkę), z którego jednak nic nie wyszło bo mąż nie chciał nawet poznać moich rodziców (namówił mnie na cichy ślub). Tymczasem minęły wakacje (i jedne i drugie i zaraz będę trzecie) a mąż stopniowo odszedł od tematu załatwienia sprawy z ciotką. Sprawa urosła do tego rozmiaru, że nawet nie mogę głośno nic powiedzieć jak jestem u niego a auto mam parkować za krzakami. Kiedykolwiek rozpoczynałam rozmowę, że to głupie to słyszałam: „ty byś tego samego nie zrobiła dla swojego dziecka?”.. I w sumie to nie wiem czy bym zrobiła czy nie ale mam już dość tej sytuacji… Początkowo jak żeśmy się poznali akurat nie pracowałam i jakoś to było tak, że częściej były okazje do spotkań. Pomimo broku wspólnego mieszkania troszczył się, angażował… potem coraz mniej a teraz siedzi tylko przed komputerem a do mnie przyjeżdża tylko na weekendy jak odwiozę dzieci do mamy. Czasami zostaje z nami mój młodszy syn, który na prawdę bardzo go kocha i uważa za ojca (i tu jest mój największy dylemat:( niemniej jednak ja się w ogóle nie czuje jak mężatka. Konta mamy osobne, wszystko mamy osobne, zawsze podkreśla „MÓJ” „TWÓJ”, „moje dzieci”, „twoje dzieci” (młodszemu synowi mówi że jest jego ojcem ale jak rozmawia ze mną to zawsze są „moje dzieci”. I te moje dzieci są zawsze te najgorsze i źle wychowane (nie twierdzę, że tryskają dobrym wychowaniem ale nie potrzebuję dobicia kiedy i tak sama zostaje ze wszystkim).
Pojawia się w weekend standardowy schemat – przyjeżdża, jedzenie, seks, film, spanie i każdy do własnego życia wraca.. O wspólnym dziecku też się odwidziało mężowi a każda rozmowa kończy się straszeniem mnie rozwodem (nie, żebym jakoś stawiała sprawę na ostrzu noża ale nie lubię podstępów tym bardziej, że to już kolejna kwestia, którą omówiliśmy zupełnie inaczej). Myślałam na początku, że to wszystko kwestia czasu ale z dnia na dzień uświadamiam sobie, że będzie coraz gorzej i nic się nie zmieni a ja nie umiem żyć w trójkącie z ciotką, być wodzona za nos i realizować tylko i wyłącznie czyjeś plany. Wszystko jest tak jak on chce (o każdym najdrobniejszym wyjeździe decyduje on gdzie, kiedy a ja mam tylko stanąć na głowie wziąć wolne). Nie będę pisać o sytuacjach w których próbowałam się buntować i cokolwiek zrobić po swojemu bo aż mi wstyd.. Nigdy mnie nie uderzył ani nie był wulgarny natomiast kończyło się to u mnie tygodniowym załamaniem nerwowym aż w końcu przestawałam nawet pytać… Myślenie włączyło mi się dopiero w tym tygodniu jak najpierw rozchorowało się starsze moje dziecko (miał ponad 41 stopni a ja byłam na granicy dzwonienia po pogotowie) potem młodszy i ja… to był tydzień kiedy chodziłam ledwo żywa ze stresu i zmęczenia a on nawet na pięć minut nie przyjechał… przyjechała do mnie koleżanka potem drugi raz wysłała córkę swoją żeby mi pomogła to mąż miał jeszcze pretensje, że nie podoba mu się, że się tak spoufalam… Przez całe nasze małżeństwo nigdy nie było tak, że był chory i mu nie pomogłam, nie odwiedziłam, nawet jak był zdrowy pomimo domowych obowiązków przywoziłam obiady, zakupy etc. Dzisiaj czuję się po prostu oszukana i wkurzona.. bo to nie pierwszy raz kiedy zostałam sama w chorobie. Wysyła mi słodkie buźki smsami, że mnie kocha.. i ja też go kocham.. tylko że mam serdecznie dość i zastanawiam się czy to nie jest toksyczna miłość… zawsze go broniłam, opowiadałam w samych superlatywach o nas bo mi było głupio a teraz nie mam siły:( No i dzieciaka mi żal bo baardzo lubi mojego mężą.. :((( co mam zrobić???

U nas ja chcę dziecko, on już nie. Ma jedno z poprzedniego związku (bardzo dobrze się z nią dogaduję, to mam chociaż namaistkę macierzyństwa.) My już z tego powodu rozstaliśmy się dwa razy. Jak wróciliśmy do siebie, to po pewnym czasie zaczęliśmy starania. Właśnie minęły dwa lata i nie zaszłam (mimo, że chodziłam po lekarzach, brałam leki, on badał plemniki). Ostatnio mi powiedział, że chciałby się ponownie zabezpieczać. I w sumie, aż to było dla mnie zdziwieniem odczułam ulgę. Bo jednak to był dla mnie stres co miesiąc będzie czy nie będzie. A teraz to przynajmniej będę miała określoną sytuację. Odczuwam też sporo smutku i w sumie rozczarowania, że mogę nigdy już nie zostać matką. Myślę, że u mnie też zaważyły względy mentalne, kiedyś przeżyłam bardzo ciężką depresję. Miałam obawy jak bym sobie poradziła z tym w czasie ciąży,czy bym nie miała nawrotów, czy bym się nie załamała.. Natomiast z drugiej strony chcę też uszanować i zrozumieć, że dał mi ten czas, te dwa lata gdzie się staraliśmy. Tez chcę jemu dać czas, jakkolwiek to brzmi. Jeszcze na pewno bym chciała spróbować, dokończyć badania a z drugiej strony mam wątpliwości. W sumie zobaczymy.

Cześć, jestem facetem, trafiłem tu przypadkiem szukając trochę innego tematu. Sam wpis na blogu, komentarze poniżej i kilka innych stron pomogły mi zrozumiec, że kwestia dziecko/nie-dziecko jest w zasadzie totalnie indywidualna i nie ma dobrego ani złego rozwiązania. Chyba bym uznał, że dziecko daje większe prawodpodobieństwo opieki na starość (w tym temacie) ale nie zapominajmy o cenie jaką płacimy przez 20-30 lat będąc w szczycie życia jeśli opieka nad dzieckiem jest dla nas wyrzeczeniem. Często się o tym zapomina i tylko mówi o starości. No, ale jeśli niedołężna startość trwa 10, czy nawet 20 (mało prawdopoodbne) lat to czy oddać w imię tego 30 lat kiedy jesteśmy zdrowi i sprawni? Takie przemyślenie. Myślę, że dziecko po prostu trzeba chcieć mieć i basta. Inaczej nic nam tych lat dyssatysfakcji nie wynagrdodzi. Więc dzięki Ci o społeczności za rozjaśnienie głowy.

Ja natomiast mam inną zagwozdkę. Mam syna, nastolatka, jestem kilk lat po rozwodzie. Powód prozaiczny. Nigdy nie powinnyśmy być ze sobą. Tak głupota 30-latka, że to „dobry moment” żeby się ustatkować. Ale to nigdy nie była ta kobieta. Prędzej czy później odpowiedziałem sobie na pytanie, że nie chcę za kolejnych 10 lat budzić się obok takiej osoby. Od kilku lat jestem w z wiazku z cudowną kobietą, choć nie zawsze jest idealnie oczywiście. Kiedy się poznaliśmy przyznaję, że po prostu nie myślałem kompletnie o kolejnym dziecku zbyt sensownie. Jakoś mnie ten temat zaćmił. Wydaje mi się, że szukałem modelu związku bezdzietnego gdzie osoby żyją dla siebie prywatnie, dla siebie nazwajem i trochę dla świata (wierzę, że warto coś światu oddać) i to będzie dobre. Teraz mam ponad 40 lat, partnerka prawie 40 lat.

Temat dziecka pojawił się po około roku z mojej perspektywy, choć partnerka twierdzi, że kiedyś (ku jej zdziwieniu) nieopatrznie powiedziałem, że jak będzie chciała dziecka to jej dam. Ja tego nie pamiętam, ale jest to prawdopodobne. Myślę, że niestety była to głupia myśl, płytka i może narobiła trochę szkody bo nie była poddana żadnej reflekji i rozmowie. Oprócz tego, już bardziej świadomie, sam postawiłem sprawę dziecka jasno po ok roku mówiąc: „pomyśl czy tego chcesz czy nie. Nie chcę byś potem czegoś żałowała albo miała pretensje do mnie”. Nie wiem czy to „romantyczne” czy nie. Wydawało mi się to odpowiedzialne. Więc sam sobie narkęciłem odpowiedź po jakimś czasie „tak, chcę dziecka”. Jak wiadomo akcja równa się reakcji, a rzeczywistość zawsze zmusza nas do faktycznych wyborów a nie założeń. W obliczu więc faktycznego wyboru ja wiem, że kolejnego dziecka nie chcę co do zasady bo nie jestem fanem zajmowania się dziećmi i nie oczekuję za wiele na startość od mojego syna. „No hard feelings” jeśli bedzie zajęty sobą. Ja w tej chwili mam sporo czasu na pasje, życie, partnerkę i to jest super. Daj losie, żebym pociągnął tak jeszcze ze 2-3 dekady. Potem pora się zwijać, taki los i żadne zmienianie pieluchy mi życia nie przedłyż (tylko wegetację). Ogólnie nie lubię żyć iluzją.

No i teraz to co opisujecie powyżej. Dramatyczny wybór. Ale w sumiie lepiej taki niż mieć raka płuc, prawda? W zasadzie uświadamiamy sobie obydowje od bardzo niedawna, że jestesmy w punkcie w którym albo stracimy siebie albo któreś z nas straci wizję życia, którą ma w głowie. Ja się boję przyszłości z dzieckiem od nowa. Trochę odżyłem od kiedy młody zrobił się ok 8-10 latkiem, lubię czasem z nim gdzieś wyjechać, lubię z nim pograć w gry online, czasem sie powygłupiać, czasem pomieszka u mnie (z 25% czasu). Wiem, że nie jestem idalnym ojcem bo to co mi odpowiada nie musi odpowiadać jemu. Czuję, że on chciałby więcej ale dla mnie to nie takie łatwe. Więc trochę się boję, że wsadzę sobie na barki kolejne dziecko a jaki do tego stosunek mam to wiem. I nic na to nie poradzę. Po drugie boję sie, że nasz związek i tak nie bedzie związkiem którego chcę po 10 latach nieudanego małżeńśtwa (wcześniej na studiach miałem super związek).

Moja partnerka jest na tyle niezwykła, że proponuje mi, że całą opiekę nad dzieckiem weźmie na siebie. Ok, tylko to tak nie zadziała. Bo przecież w prkatyce nie będę chciiał jej tym obciążyć. Nie można mnie o to poprosić. Więc i tak będę się angażował co nie będzie sprawiało mi (szczególnie w pierwszych latach) żadnej większej przyjemności. A jak będę się mniej angazował to… nie będę miał dostępu do partnerki bo będzie uwiązana w dziecko. Taką mam wizję. A chciałem do tej 70 pożyć trochę inaczej. Aktywnie 1+1. Potem coś spowoduje że stanę się niedołężny i nie wiem czy drugie dziecko tak strasznie uczyni tę mą starość lepszą i zrekompensuje to co mam teraz oddać.

Kolejna myśl to taka że szkoda tracić taką partnerkę, bo nie łatwo znaleźć takich ludzi jak ja czy ona. Obydwoje to czujemy. I to nas jeszcze trzyma. Trochę się też boję, że w związku jest wiele napięć tak czy siak, nie wszyskto jest idealnie i boję się, że stres tych dni rodzicielstwa napiętrzy te słabości – przeżyłem to dokładnie już raz.

Jak czujecie boję się, że albo stracę teraz parterkę, która jest jednak wyjątkowa (choć nie idealna, to nie jest super hiper różowy związek – mamy też swoje nieprzepracowane do końca żale do siebie) odchodząc + trochę mam takie myśli, że mógłbym jej to „dać”, wiem że byłby to najpiększniejszy dar ode mnie dla niej. Z drugiej strony boję się, że ją strace i tak bo mam założenia jak się odnajdę w bieganiu za kolejnym małym dzieckiem, czuję, że się jeszcze bardziej oddalimy i i tak zaczniemy żyć osobno ze wszystkimi tego konsekwencjami. A potem będzie znowu „trudniej”.

No i na koniec trzecia perspketywa. A może dać to dziecko, starać się by się udało a jak się nie uda to się rozejdziemy. Zostanę z dwójką dzieci, z którą zawsze bede miał kontakt (jak pisałem z moim synem do dziś mam bieżący kontatk, 25% czasu mieszka ze mną i w sumie to jest bardziej adekwatne dla mnie niż mieszkanie z dzieckiem na co dzień). Może to jest jakaś szansa od losu mieć drugie dziecko, patrzeć jak sobie rośnie, rozwija się (co ma swoje plusy), wspierać je tak jak to pierwsze z boku, kiedyś pójść na dwa śluby, mieć więcej wnuków (to też jest ok). A może to okrutne z definicji dla dziecka itd itp.

Nie szukam rad bo jestem w wieku że wiem, że rad prostych nie ma. Ale będę wdzięczny za myśli, komentarze, perspektywy, doświadczenia. Pozdrawiam

Bardzo ciesze sie, ze znalazłam ten blog! Mam 40 lat, od 19 lat jestem małżonka. Nigdy nie miałam dużej potrzeby bycia matka. Wahalam sie, bo społeczeństwo wywoływało dużo presje. Poszlam na Psychoterapie, bo balam sie, ze decydując sie na bezdzietność popełniam blad.
Psychoterapia utwierdziła mnie w tym przekonaniu, tym bardziej ze mój maz od czasu do czasu pogłębia sie tak bardzo w swoje hobby, ze za mało go w naszym związku… Mieszkamy za granica, nie ma tu mojej rodziny, tylko jego rodzice, którzy sa trudni… Nie miałabym wiec tez za wiele pomocy…Niesteyt mój maz czym starszy, tym bardziej usiluje mnie przekonać do macierzyństwa. Juz nie mogę tego wszystkiego słuchać, mysle o odejściu. Na imprezach po pijaku robi sie sentymentalny, daje innym do zrozumienia, ze chce bardzo dzieci, wszyscy patrzą na mnie, jak na jedze. Jest mi bardzo przykro 🙁 Wszystko to doluje mnie bez granic.

Cieszę się że jest miejsce w sieci gdzie można swobodnie bez bycia ocenianym rozmawiać o bezdzietności. Przeczytałam ten post i wszystkie komentarze kilkukrotnie, szukając podpowiedzi jak poradzić sobie z sytuacją mojego związku i nadziei, że jest z tego wyjście. Ostatecznie rozstaliśmy się. Byliśmy razem ponad 3 lata. Wchodząc w relację nie mieliśmy jasno sprecyzowanych poglądów na temat dzieci, ja byłam raczej na nie, partner raczej na tak, nie zajmowaliśmy się tematem. Półtora roku temu moja siostra zaszła w ciążę, to był moment kulminacyjny, zaczęłam intensywniej myśleć na ten temat w swoim kontekście i coraz silniej czuć, że taka przyszłość nie jest dla mnie, nie tylko tu i teraz nie jestem gotowa, ale ja nie chce nigdy być gotowa na dziecko, nie z nim i nie z żadnym innym partnerem. Zainicjowało to pierwszą poważną rozmowę w tym temacie z moim partnerem. Jak się później okazało on odebrał moja deklaracje na zasadzie, „młoda jest, zmieni zdanie, każda kobieta pragnie dziecka”, z jego strony deklaracje były raczej mgliste. Temat zakopaliśmy na kilka miesięcy. I tak wspólne zamknięcie w domu na początku tego roku doprowadziło do kolejnej rozmowy o planach, potrzebach, wizji przyszłości i ewentualnym wspólnym kredycie. W marcu każde z nas jasno zadeklarowało się po przeciwnej stronie, ja oznajmiłam, że nie chcę mieć dziecka, w szczególności biologicznego, mój partner oznajmił, że posiadanie biologicznego dziecka jest dla niego bardzo ważne i nie wyobraża sobie życia w innej formie niż z perspektywą założenia rodziny w rozumieniu para plus dziecko. Mimo jasnych deklaracji uznaliśmy, że nasza miłość jest na tyle silna, że przeczekamy ten okres, damy sobie jeszcze raz (oboje jesteśmy jeszcze przed 30). To było bardzo trudne pół roku, smutek, żal i poczucie osamotnienia towarzyszyły szczególnie mi. Brak wspólnych planów na przyszłość i poczucie życia pod presją (ten mężczyzna może zostać moim mężem tylko jeśli zdecyduję się na posiadanie potomstwa) powoli zabijały nasz związek. Mimo prawdziwej miłości jaką się darzyliśmy, postanowiliśmy się rozstać. Nadal czuję ból i smutek, mam nadzieję, że z perspektywy czasu była to dobra decyzja i oboje znajdziemy partnerów, którzy będą podzielili nasze marzenia co do przyszłości.
Jeszcze raz dzięki za stworzenie miejsca gdzie można się wygadać i poczuć raźniej!

Mam podobną sytuację, mam 3o lat, mój partner 31. Jesteśmy ze sobą prawie 3 lata i od samego początku zgodnie twierdziliśmy, że nie chcemy mieć dzieci. Niestety, od kilku miesięcy mój partner coraz częściej wspomina, że jednak chciałby kiedyś mieć dziecko. Na moje stwierdzenie, że wcześniej ich nie chciał, odpowiada, że nie chciał mieć „nieplanowanych dzieci”, co akurat jest ściemą, bo kiedyś sam mi powiedział, że chciał się oświadczyć swojej niedoszłej narzeczonej, bo ona tak jak on, nie chciała mieć dzieci. Uważam, że niezgodność w tej kwestii jest sporym problemem i boje się, że on i moja rodzina w końcu mnie do tego przekonają, a ostatecznie ja będę nieszczęśliwa. Kocham go i nie wyobrażam sobie życia bez niego, ale wiem, że nawet jeśli zgodzę się na dziecko, to będę „samotną matką w związku”, czyli utknę z dzieckiem, którego tak na prawdę nigdy nie chciałam (mój partner dużo pracuje). Nie mam pojęcia co mam robić w tej kwestii, na szczęście w tym momencie on mocno nie naciska (nie jesteśmy nawet zaręczeni), ale wiem, że temat powróci w przeciągu kilku najbliższych lat. Jestem w kropce.

Cześć, cieszę się że jest miejsce w którym mogę poruszyć ten temat. Mam 33 lata, mój mąż tyle samo, jesteśmy ze sobą 6 lat, 2 lata po ślubie. Zawsze żyłam w przekonaniu, że będę chiała miec kiedyś dziecko.. gdy miałam 25 lat to wiedziałam, że to nie jest jeszcze ten moment. Natomiast od jakiegoś czasu bardzo pragę zostać mamą. Niestety mój mąż chyba nie, piszę chyba bo nie określa się jasno czy chce czy nie chce. Próbowałam już z nim rozmawiać na rózne sposoby, jednak on milczy. Nigdy nie mówił, że nie chce mieć dziecka, wrecz przeciwnie.. ale teraz już sama nie wiem.. po prostu unika odpowiedzi. Strasznie mnie to męczy ponieważ żyję w zawieszeniu.. nie chce od niego odchodzić ponieważ go kocham ale wiem, że jak nie będę posiadała dziecka to będę nieszczęśliwa. Co jakiś czas nachodzą mnie rózne myśli, płaczę po nocach, jest mi smutno z tego powodu i nie wiem co robić. On to wszystko widzi i nie podejmuje tematu.. Naprawde nie wiemc o mam robić.. chciałabym aby jasno się określił czy chce czy nie chce na 100%, a może chce ale nie ze mną… Oszaleję!

Jak się cieszę, że jest takie miejsce gdzie można się wygadać… Problem podobny jak u przedmówczyń, niestety…
Z mężem jestem już 12 lat, poznaliśmy się na studiach i stąd tak długi staż związku, jesteśmy 5,5 roku po ślubie. Ja mam 31 lat, on w tym roku kończy 32. W zeszłym roku kupiliśmy mieszkanie i zaczęły się ciche sygnały dotyczące dzieci. Biorąc ślub mieliśmy 25-26 lat, zawsze myślałam, że poczuję instynkt macierzyński i będziemy mieć dziecko. Jednak przekroczyłam trzydzieści lat i tylko coraz bardziej wiem, że nie wyobrażam sobie posiadania dziecka, a on jak łatwo zgadnąć czuje coraz większą potrzebę. Kiedyś powiedziałam dość dosadnie, że nie wyobrażam sobie siebie w roli matki… może zbyt ostro to powiedziałam. Mieliśmy rozmowę z której wynika, że on przeżywa coś na kształt żałoby przez zawiedzione nadzieje i kompletny rozjazd w priorytetach życiowych. Czuję się okropnie… nie wiem co mam myśleć, gryzie mnie poczucie winy. Rozmawialiśmy też o rozwodzie: wytłumaczyłam, że nie chce go przy sobie trzymać przy sobie na siłę, nie moge mu obiecać, że kiedyś dziecko się pojawi, więc jeśli chce kontynuować nasz związek bezpieczniej przyjąć scenariusz, że to się nigdy wydarzy…. Mieszkamy za granicą, nie ma tu nikogo z rodziny do pomocy, ja pochodzę z dysfunkcyjnej rodziny i mam niedparte poczucie, że tak jak jako dziecko marzyłam o ucieczce z domu i wolności tak urodzenie dziecka znów da poczucie życia w klatce i nie wedle moich wartości…kompletnie na przeciw wszystkiemu

Dziękuję za ten blog i za wszystkie Wasze historie. Moja jest podobna.. Gdy tak próbuję ułożyć w głowie odpowiednie zdania, zaczynam rozumieć, że nie dam rady posklejać mojego zwiazku. Mam dziecko z pierwszego małżeństwa. I nie chcę już więcej dzieci. Z moim obecnym partnerem jestem ponad 3 lata. Sprawę komplikuje fakt, że dzieli nas 300km. To on musi się przeprowadzić do mnie, bo nie chcę utrudniać kontaktów mojego dziecka z ojcem. Dla mojego partnera przeprowadzka jest bardzo trudna, bo czuje silną więź ze swoim miastem rodzinnym. Uważa jednak, że to poświęcenie zostanie mu wynagrodzone. A czym? No dzieckiem. Nie mną, nie rodziną, którą już w moich oczach tworzymy. Tylko dzieckiem. Ale nie tym, które już z nami jest. Nowym. Na początku wahałam się, myślałam że może później mi się zachce tego dziecka. Ale im jestem starsza, tym bardziej upewniam się w pdzekonaniu, że temat dzieci mam już zamknięty. Widzę też bardzo wyraźnie, że małe dziecko nie do końca wpisuje się w styl życia mojego partnera. To bardzo boli, że ja i mój syn jesteśmy dla niego niewystarczający. Ja też wiele poświęciłam dla tego związku. Ale to się jakby nie liczy, bo to już było. A on dopiero musi dokonać swoich wyborów. Mamy po 36 lat…
Jestem ciekawa jak potoczyły się losy Pań, które pisały swoje historie. Może któraś tu zagląda i podzieli się swoją historią z perspektywy czasu. Może to mi da nadzieję że moje życie w końcu się jakoś ułoży…

Przeczytałam wpis na blogu i prawie wszystkie komentarze i utwierdziłam się w decyzji, którą podjęłam wczoraj, mimo że być może będę jej żałowała. Jesteśmy z mężem razem od 10 lat. Ja mam 33 lata, mój mąż 40. Nasze podejście do posiadania dzieci zmieniło się przez te 10 lat i muszę uczciwie przyznać, że to nigdy nie było zgodne podejście. Kiedy się poznaliśmy, mojemu mężowi marzyła się gromadka dzieci. Dla mnie to był temat tak odległy, że nie potrafiłam powiedzieć, czy w ogóle je chcę. Potem mąż przeszedł ciężką chorobę, chemioterapię. Kiedy wyzdrowiał temat dzieci powrócił. Zaplanowaliśmy ślub, mnie marzyło się wtedy troje dzieci, mąż chciał najwyżej jedno. Uznaliśmy, że najpierw weźmiemy ślub, zaczniemy od jednego i potem zdecydujemy co dalej. Los chciał inaczej, tuż przed naszym ślubem nagle zmarła moja mama, przygarnęliśmy do siebie moją niepełnoletnią siostrę, mieszkała u nas przez trzy lata. Ja zaraz po ślubie (4 lata temu) bardzo chciałam dziecka teraz, już, zaraz. Nigdy nie sądziłam, że odezwie się we mnie tak silny instynkt. Przegadaliśmy wiele godzin, przepłakałam co najmniej drugie tyle. Mąż przekonał mnie, że nie możemy sobie pozwolić na dziecko, dopóki moja siostra u nas mieszka. Obiektywnie patrząc miał rację. W małym dwupokojowym mieszkanku we trójkę było nam ciasno. We czwórkę, z małym dzieckiem, byłoby jeszcze trudniej. Subiektywnie oboje uważamy te trzy lata za stracone dla naszego związku. Siostra się wyprowadziła, temat dziecka powrócił. Ja chciałam spróbować. Nadal mam gdzieś z tyłu głowy tę trójkę dzieci… W sumie to już nawet zaczęliśmy próbować ale wczoraj mąż powiedział mi o swoich obawach. O tym, że w tej chwili bardziej nie chce dziecka niż chce. Boi się, że nie poradzi sobie z nadmiarem obowiązków (zaczęliśmy niedawno budowę domu, ma do tego wyczerpującą pracę). Boi się, że będzie sfrustrowany i zdenerwowany, kiedy na przykład będzie chciał się wyspać a dziecko będzie płakać, że nie poradzi sobie z pogodzeniem pracy, budowy, dodatkowych obowiązków w domu. Najgorsze jest to, że jeśli teraz zrezygnujemy, to już nigdy nie będziemy mieć dziecka, bo zwyczajnie będziemy na to za starzy. Biologicznie nie, pewnie mielibyśmy na to jeszcze kilka lat, ale mentalnie, jeśli wiecie co mam na myśli, już tak. Chodzi mi o to, że nie zdecydujemy się na to, żeby wychowywać dziecko do samej emerytury. Wczoraj ustaliliśmy, że będziemy się starać o dziecko i jednocześnie ciągnąć budowę domu. Jeśli się uda z ciążą, przerwiemy budowę. Przemyślałam sobie to jednak potem raz jeszcze i wiem, że to by była zła decyzja. Dzisiejsza lektura tego bloga i komentarzy tylko mnie utwierdziła w tym przekonaniu. Mój mąż nie będzie szczęśliwy jeśli będziemy mieli dziecko, nie mogę go do tego zmuszać, za bardzo go kocham. Tak więc wczoraj opłakałam dziecko, którego nigdy nie miałam i którego nigdy mieć nie będę. A dzisiaj wieczorem czeka mnie rozmowa z mężem na ten temat. Powiem Wam, że z jednej strony nawet się cieszę, bo lubię nasze życie takie jakie jest i wiem, że mężowi spadnie kamień z serca, kiedy mu o tym powiem. Trzymajcie kciuki za to, żebyśmy kiedyś z mężem mogli powiedzieć, że to była dobra decyzja. Pozdrawiam serdecznie!

Postanowiłam podzielić się moją historią, czy raczej dylematami. Mam 35 lat, od blisko 3 lat mieszkam w UK. Tyle też lat jestem w obecnym związku. Mój partner jest starszy ode mnie o 12 lat. Rozwodnik, ma 16letnią córkę która mieszka z matką i jej obecnym partnerem w Polsce.
Mój partner to Polak, od 20 lat mieszkający w UK. Od początku nie ukrywał, że chce mieć jeszcze jedno dziecko. Dla mnie to było conajmniej dziwne, gdyż już na samym początku naszego bycia razem mi to oznajmił. Mam wrażenie, że on się boi że jego zegar biologiczny tyka i może być wkrótce za stary na ojca… Swoją drogą, zastanwiam się, czy już nie jest na to za stary bo ma pod 50tkę…
Czuję presję z jego strony bym zaszła w ciążę. Nie jesteśmy po ślubie. Nie śpieszy mu się do tego. Kiedyś napomknęłam, że mam swoje zasady i na pewno nie planuję zajść w ciążę bez ślubu by zostać na lodzie w razie czego. On, wielce zdziwiony. Uważa, że teraz żyjemy jak małżeństwo tyle że bez papierka. Skwitował też, że on się nie da „wrobić” w ślub i że nie znosi presji i nacisku w tej kwestii. Dobrze wiem, dlaczego tak powiedział: jego pierwsza żona zaszła z nim w ciążę bez ślubu i szantażem zmusiła go do zamążpójścia grożąc że sobie coś zrobi – tak brzmi jego wersja.
Z córką ma kontakt tylko przez whatsapp, nigdy nie słyszałam by rozmawiali przez telefon. Ostatni raz widział ją jeszcze zanim mnie poznał. Twierdzi, że nie znosi jeździć do Polski, oglądać byłej żony z którą były wieczne kłótnie i nie trawi ‘polskiej mentalności’, cokolwiek to znaczy. Dla mnie jego zachowanie jest co najmniej dziwne.
Mam wiele obaw i wątpliwości związanych z potencjalną ciążą. Po pierwsze, mam różnorakie problemy zdrowotne, w tym z kręgosłupem i stawami. Boję się, że ciąża mogłaby jeszcze pogorszyć te dolegliwości. Po drugie, byłabym w tej ciąży i macierzyństwie bez wsparcia tu na miejscu ze strony mamy, czy sióstr. Cała moja rodzina mieszka w Polsce i to się nie zmieni. Wreszcie, obawiam się, że nigdy już nie byłabym wolna, że nie mogłabym robić tego na co w danej chwili mam ochotę, że miałabym odpowiedzialność za inną istotę ludzką 24/7 i oczywiście, całymi dniami byłabym sama w domu z dzieckiem bo on poszedłby sobie do pracy… Skwitował kiedyś, że gdybm zarabiała więcej niż on to on by siedział w domu z dzieckiem… Głupie gadanie, on dobrze wie, że to niemożliwe.
Mam zagrożenie cukrzycą i jestem na specjalnej diecie. Boję się, że mogłabym mieć cukrzycę w ciąży, a po porodzie pewnie moją dietę by szlag trafił bo niby jak ogarnąć to, dom i dziecko?
Mój partner jest człowiekiem twardym, niekiedy też nieczułym i pozbawionym współczucia. Bagatelizuje i umniejsza moje dolegliwości zdrowotne. Wszelkie zabiegi typu masaż kręgosłupa nie należą tu w UK do tanich. Nigdy go nie obchodziło skąd ja na to wezmę pieniądze. Usłyszałam też kiedyś tekst, że ‘się sypię i że w wieku 40 lat pewnie będę już na wózku’. Później przepraszał za to ale ja nie zapomniałam. Pyta mnie jak się czuję, tylko po to by usłyszeć w amerykanskim stylu, że świetnie, bo on innej odpowiedzi się nie spodziewa. Doszło do tego, że kiedy mi coś dokucza, wolę to zachować dla siebie. Z charakteru też jesteśmy zupełnymi przeciwieństwami.
Boję się ciąży jeszcze z tego względu, że moja mama ma nas w sumie pięć. Najmłodsza siostra z powodu nieudolnie przeprowadzonego porodu jest upośledzona na całe życie, nie mówi, a z powodu nowotworu także sparaliżowana. Pomagałam mamie w opiece nad nią aż do wyjazdu do UK. To traumatyczne doświadczenie wykazało mi, z iloma niebezpieczeństwami może się wiązać poród. Być może również dlatego podświadomie się tego boję.
Wiem, że temat ciąży wróci, on nie odpuści. Kiedyś wyrwało mu się nawet, że bez dziecka nie ma rodziny, że ono wnosi życie i świeżość do domu, i że jak on zakombinuje to zajdę w ciążę nawet nie wiedząc bo np ściągnie gumkę czy coś. Takie uwagi napawają mnie dyskomfortem i strachem.
Nie wiem co mam robić w takiej sytuacji. Czuję pustkę, niepokój i lęk. Polegam na nim w dużej mierze finansowo. W przypadku rozstania byłoby mi tu ciężko utrzymać się samej i on o tym wie.
Nie wiem jak poradzić sobie w tej sytuacji. Jest to dla mnie sytuacja bez wyjścia.

Dziękuję za Twój blog, jest dla mnie ostoją! Może ktoś mnie odesłać do jakiejś porządnej i udokumentowanej listy wszystkich zagrożeń fizycznych i psychicznych, które niesie ze sobą dla kobiety ciąża? Albo masz może w planach stworzenie takiego wpisu? 🙂 Liczę, że byłby to argument, na co partner narażałby potencjalnie swoją kobietę. A przynajmniej w mojej relacji argument do dyskusji…

Też mam nieciekawą sytuację.
Mam narzeczonego który jest osobą z zespołem Aspergera, ja mam depresję i zespół stresu pourazowego. Oboje wiele w życiu przeszliśmy.
On chce dzieci, ja nie chcą żadnego.
Jego marzeniem było mieć troje dzieci, ale z czasem zrozumiał że nie da rady zająć się trojgiem dzieci mając ZA.
Teraz marzy o jednym/dwojgu, mówi że jeśli po urodzeniu pierwszego będę czuła że nie dam rady i nie chcę kolejnej ciąży to nie ma sprawy.
Mówi że jedni wystarczy, z resztą finansowo najlepiej nie planować więcej niż jedno.
Ja nie chcę nawet tego jednego, paraliżuje mnie strach przed tym co się może wydarzyć. Jest tyle możliwości skutków ciąży i porodu dla mnie, tyle możliwości chorób i komplikacji dla dziecka. Dla mnie to za dużo.
Najbardziej boje się karmienia piersią, bycia uwiązana z dzieckiem. Utraty tej odrobiny czasu dla siebie w końcu dnia, tych kilku godzin snu w nocy dla dziecka. Mój narzeczony nie zdaje sobie z tego sprawy i nie rozumie tego, ale jest osobą bardzo absorbującą. Wymagająca stałej obecności, on nie potrafi funkcjonować beze mnie. Nie mam chwili spokoju dla siebie, by on mnie nie potrzebował. Nawet w spokoju paznokci obciąć nie mogę, wziąć prysznica, po prostu ogarnąć swoje podstawowe potrzeby, by on nie przeszedł i co dwie sekundy nie mówił: „Domiś to, Domiś tamto.”.
Sytuacja dość ciekawa, miłość między nami jest niezwykła. Nie wyobrażam sobie jednak, mieć jeszcze do pary drugiego człowieka który żyć beze mnie nie będzie mógł. Potrzebuje siebie i chwili dla siebie w samotności do życia.
Kocham mojego narzeczonego, chcę bysmy byli szczęśliwi ale rodzicielstwo to nie jest coś w czym można pójść na kompromis.
Myślę że ja za dużo wymagam a za mało akceptuje w życiu, nie potrafię odpuszczać sobie pewnych rzeczy.
Pratner z ZA to jest ogromne wyzwanie i dar, Filip nauczył mnie wiele. Więc dochodzę do wniosku że na prawdę wiele tego co wypełnia moja czaszkę, wiele problemów człowiek sam sobie tworzy. Życie jest ciężkie, a to jedno maleństwo może nam wiele dać i wiele nas nauczyć. On ma zadatki na wspaniałego ojca, jest opiekuńczy i wrażliwy. Potrafi być mądrze stanowczy. To ja tutaj jestem panikarą i ewidentnie mam problem ze sobą. Dlatego oboje chodzimy do psychologa i psychiatry.
Oboje pracujemy nad tym by ten związek był zdrowy, by to maleństwo które ma się pojawić miało dobrych rodziców.
Myślę że ważna w życiu jest akceptacja bezwarunkowa i umiejętność pogodzenia się z tym czego zmienić nie można. Warto nauczyć się odpuszczać. Ponieważ gdy zaakceptujemy siebie i drugiego człowieka bezwarunkowo, zaczynamy rozumieć że dziecko to nie jest przedmiot by go chcieć lub nie chcieć. Drugi człowiek to nie jest rzecz, która się wyrzuca gdy jest ciężko. Akceptacja daje też zrozumienie że prawdziwa miłość to jest decyzja a nie impuls. Decyduje się kochać i trwać przy tobie, decyduje się na to by z tobą żyć.
Dlatego jest tyle problemów w związkach, bo ludzie nie podejmują tej decyzji świadomie. Bo nie akceptują bezwarunkowo siebie i partnera. Bo nie potrafią odpuścić sobie pewnych rzeczy, zaufać życiu. Powiedzieć sobie, że zmiany są dobre i że życie to jest zmiana. Pozdrawiam serdecznie 🐾

U nas finał ostatecznie taki, że ex ma dziecko z inną…Najprawdopodobniej mnie zdradzał bo jeszcze miesiąc temu byliśmy razem. Ba, chciał się mną spotkać po czym oznajmił, że zostanie ojcem. Taki jest finał tej historii:(